Op zondagochtend vroeg kijk ik graag naar een film die ik in de loop van de week heb opgenomen op de harde schijf van mijn dvd-recorder. Er staan al heel wat juweeltjes digitaal opgeslagen. Niets is heerlijker dan lekker op een zelfgekozen tijdstip naar een mooie film kijken. Ik doe dat graag op zondagochtend als het buiten nog lekker stil is en ik niets anders hoef te doen.

Vanochtend ging er iets mis. Na een klein uurtje hield de film Le Choix d’Adèle er mee op. Jammer, het verhaal had me helemaal in zijn ban. Misschien kom ik wel nooit meer te weten hoe het verder gaat met de treurende schooljuf Adèle en haar lastige Albanese leerling Kaniouscha.

Het zorgde er wel voor dat later in de auto, op weg naar Amsterdam, allerlei mogelijke eindes van het verhaal door mijn hoofd gingen. Happy endings, open eindes, treurige eindes (dat laatste vooral). Een beetje zoals het in het leven vaak gaat. Niet alles wordt keurig afgerond. Veel gesprekken worden niet afgemaakt, vriendschappen verwateren, discussies afgebroken. C’est la vie.