Natuurlijk nog nooit van hem gehoord, maar gisteravond maakte ik kennis met de Limburgse zanger Arno Adams in de mooie slow-televisie documentaire ‘Belfeld Blues’ van Hans Heynen. Het bleek een herhaling, de film heb ik in 2013 gemist maar Arno is sindsdien nog steeds niet doorgebroken in in de Randstad.

Een somberman die zingt in het dialect van Belfeld bij Venlo, treurige liedjes, veel gemompel, kleine poëtische teksten, prachtig gitaarspel. Arno heeft veel talent maar zijn drank- en druggebruik zitten hem in de weg, plus de gezondheidsproblemen van hemzelf en zijn vriendin. Een gevoelige, kwetsbare man van ver in de vijftig met een mooie donkere stem. Hij treedt af en toe wel eens op, op huisconcerten en bij plaatselijke evenementen. Hij maakt met hulp van vrienden af en toe een cd. Zijn nummers zijn lang niet allemaal geweldig, maar wat ik zo hoorde langskomen in de documentaire was meer dan middelmaat, soms ontroerend mooi zoals het liefdesliedje Kus mich dan, in de streektaal gezongen. Soms deed hij me denken aan Hannes Wader die ik zeer bewonder, vaak ook aan Ede Staal.

Met wat meer geluk en meer goede mensen om hem heen was Arno allang uitgegroeid tot een geweldige zanger, een cultheld. Nu moet de altijd rokende Limburger het doen met schrale roem en een karige beloning. In het verre noorden klinkt nog altijd de melancholieke stem van Ede Staal, in het zuiden zou net zo de stem moeten klinken van Arno Adams.

Documentaire Hans Heynen Belfeld Blues (Het uur van de wolf)  http://www.npo.nl/het-uur-van-de-wolf-belfeld-blues/26-02-2015/VPWON_1240090 

Arno Adams Kus mich dan http://www.discogs.com/Arno-Adams-Kus-Mich-Dan/release/2755094