Bijna klaar voor de verhuizing. Heel veel weggedaan, veel schoongemaakt en opgeruimd. Vandaag tijd voor prutsdingen, zaken die je makkelijk zou vergeten, maar waarover toch ook beslist moet worden: mee of weg.  Voor me staat de naaidoos van mijn moeder. ‘Meran’ staat er in mooie ingelegde letters op het deksel. Een souvenir. Volgens mij is ze nooit in Italië geweest. Ook zij heeft hem vast eens gekregen, van haar moeder, van een tante, een vriendin. Ik gebruik de naaidoos maar zelden. Een knoop aanzetten, een zoom vastzetten, daar blijft het bij. Ik heb weinig aan de inhoud toegevoegd, een handig schaartje, een tornmesje. Ik herken de grijze haaknaald, strengen stopwol, spelden in een rond rood doosje waarin oorspronkelijk een lint voor de schrijfmachine zat. Zo’n naaidoos is een eindeloze bron voor bespiegelingen. Is er wel eens historisch onderzoek gedaan naar de inhoud van naaidozen door de generaties heen? In een plat blikken doosje zitten grote en hele kleine knopen. Hoe oud zullen die wel niet zijn? Er zitten benen knopen bij en knoopjes van parelmoer. Onderin vind ik een zilveren rijgnaald, nog nooit goed bekeken, want ik hoef geen elastiek meer door een onderbroek te rijgen. Mooi ding eigenlijk. Zou die nog door de handen van mijn grootmoeder zijn gegaan, mijn ‘grote oma’, die ik nauwelijks gekend heb? De naaidoos gaat mee naar Amsterdam en ik zal hem nalaten aan het dochtertje van mijn neef, zodat de geschiedenis in deze bijzondere vorm wordt doorgegeven.