Het eerste weekend na zijn vijfde benoeming was het natuurlijk alweer raak. Niks slenteren over de markt met zijn jonge vriendin, maar al vanaf de vroege ochtend achter de laptop en aan de telefoon. Precies zoals ze voorspeld had. Geen cadeautjes kopen voor de kleinkinderen maar een ingelaste vergadering, weer vreemde mannen over de vloer.

Ergens op die zondag moet ze er genoeg van hebben gekregen en haar Sepp eens diep in zijn ogen hebben gekeken: ‘Seppi, zo gaat het niet, dit houd ik niet nog eens vijf jaar uit. Stop hier mee. Dit is niet goed voor jou, niet goed voor mij, niet goed voor onze relatie,  voor het voetbal. Dus: stoppen of ik ga er vanavond nog vandoor, ik ga bij mijn zuster in Genève wonen die heeft nog wel een kamer over. Begrijp je dat?’

Toen heeft hij een wandeling gemaakt met zijn jonge vriendin en gezien hoe mooi ze was, hoe levenslustig. Hij dacht aan al die eenzame hotelkamers die hem te wachten stonden, aan de nachten zonder haar. Gearmd liepen ze naar huis en vanuit zijn werkkamer belde hij zijn assistent en zijn secretaresse. Een persconferentie, dinsdag …
Die avond sliep hij eindelijk weer eens goed.