Portret Jean Leon

‘Natuurlijk is het een lieverd, anders was ik niet al vijfenveertig jaar met hem getrouwd. Maar wel een lieverd met een gebruiksaanwijzing’, zegt Rianne terwijl ze nog een sigaret opsteekt. Ze heeft het graag over haar Robert, ‘mijn hangbuikzwijntje’ zoals ze hem liefkozend noemt. Haar vriendinnen kunnen er niet om lachen.

Ze zitten met z’n drieën op het schaduwdeel van het terras, Rianne met een grote breedgerande hoed op, ze kan slecht tegen de hitte, maar hier vangen ze net een licht briesje en is het nog wel even uit te houden. De twee vriendinnen drinken prosecco en nemen kleine hapjes van de salade met rivierkreeftjes, Riannne slaat over, ze is voor de zoveelste keer aan een dieet begonnen, zij drinkt alleen water.

‘Als Robert tussendoor een boterham neemt, weet hij nooit wat hij er op zal doen. Hij haalt dus alles uit de ijskast wat hij kan vinden, stalt dat op het aanrecht en als hij zijn keuze heeft gemaakt laat hij dat allemaal gewoon liggen. Hij haalt overal de deksels af maar heeft geen idee hoe hij die weer ergens op moet krijgen. Dat staat dan allemaal in de keuken tot ik toevallig langsloop en aan het opruimen sla.’
’ Maar zeg je er dan niets van?’ vraagt Peggy, de vriendin met het  springerige haar. ‘Natuurlijk wel’, zegt Rianne terwijl ze met een driftig gebaar haar sigaret uitdrukt in de asbak, ‘dat helpt dan een poosje maar na een paar dagen is het weel het oude liedje. En dan op een gegeven moment hou je je mond. Het sop is de kool niet waard.’ ‘Ik zou het vertikken om alles achter de kont van mijn man op te ruimen’, zegt Simone, de rossige, gezette vriendin. ‘Als je het gewoon laat liggen, ziet hij toch zelf wel dat er eens een keer opgeruimd moet worden. Je bent gewoon te snel. Je moet hem de tijd gunnen.’

Rianne luistert nauwelijks, ze is al begonnen aan een nieuwe litanie. ’En dan die tv. Hij heeft natuurlijk de afstandsbediening onder zijn beheer. Sport, als het maar beweegt dan kijkt hij. American Football, honkbal, basketbal op een of andere vage zender. Ik begrijp er niets van en kijk niet eens. Ga dan maar een boek lezen, Maar hij weet er alles van, doet net of hij Mart Smeets is, levert commentaar en neemt het mij kwalijk dat ik het niet begrijp. En nu weer, de Tour de France en Wimbledon in één week, hoe verzinnen ze het. Hij is niet van de bank te slaan. Liefst heeft hij de radio er ook bij aan. Ik besta niet meer voor hem.’

Ergens vanuit het binnenste van het grote huis klinkt het geluid van een sportreportage door tot het terras. Peggy en Simone hebben te doen met hun vriendin. Ze schenken nog eens in. Rianne is naar binnen om wat nieuwe toastjes te maken en ruimt en passant de kaas en de rosbief op die geopend op het aanrecht zijn blijven liggen en doet ook nog even het dekseltje op een potje sandwichspread.