Het huis is verkocht, dat wil zeggen de laatste handtekeningen moeten nog worden gezet, maar het ziet er naar uit dat dat allemaal in orde komt.
Dag huis. Tien jaar woonde ik er met plezier. Ik ken ieder hoekje, elk geluid. Was gewend aan de kleuren en de geuren. Het paste me als een oude ochtendjas, lekker ruim en warm. Ik hield van de rust, de vertrouwdheid. Van de ochtendzon in de voorkamer, de middagzon in de tuin. Het groen aan de achterkant, alsof je zo het bos in kijkt. De bonte spechten die lang kwamen, de staartmezen, de roodborstjes. Ik heb van de week gekeken of toch niet een van de drie goudvissen de winter heeft overleefd en nu op voer wacht in de vijver die steeds verder dichtgroeit. Maar er zitten alleen kikkers en zwarte salamanders. De vissen zijn waarschijnlijk opgegeten door een van de buurkatten of een voorbijkomende reiger. De kruisbessen zijn bijna rijp, de johannesbessen nog niet, ik zal ze niet meer oogsten. De druif zit vol piepkleine trossen die nog drie maanden nodig hebben om te rijpen. Die zijn voor de vogels of de nieuwe bewoners als ze een beetje opschieten.

Die zijn van alles van plan met het huis – ik heb er vrede mee. Nu ik de laatste spullen weghaal, is het al een vreemd huis voor mij. Leeg en hol. Ik heb al afscheid genomen, heb me al inmiddels aangepast aan mijn nieuwe huis dat zo anders is maar ook alweer vertrouwd. Maar veeg toch nog even het pad naar de schuur schoon. Dat kan ik niet laten.