Er zijn er veel van in dit welvarende deel van Berlijn: wat oudere artistieke dames, opvallend lang en altijd slank gebleven. Deze draagt een gehaakt hoedje op haar nu grijzende lange haar, model pothoed, zo uit de ‘Goldene Zwanziger’ lijkt het wel, maar zo oud is ze nu ook weer niet. Ze zit met een vriendin op en terras aan de Emserstraße, drinkt wat, eet een hapje en praat aan een stuk door. Onder de tafel ligt een oude teckel, die er vast aan gewend is dat hij urenlang wordt vergeten. Wel staat er keurig een bakje water bij een van de stoelpoten.
Tegen half zeven staan de dames op en nemen wel drie keer afscheid van elkaar, met zoenen op de wangen, opeens is er dan nog wat te vertellen, na tien minuten staan ze er nog steeds. De hond is inmiddels opgestaan en rekt zich uit. Het vrouwtje moet even iets uit haar tas pakken om aan de vriendin te laten zien en van dat moment maakt de hond gebruik en gaat er vandoor. Niet eens als een speer maar op z’n dooie gemak loopt de teckel tussen de tafels en stoelen door naar de bomen en de geparkeerde auto’s, de leren riem achter zich aanslepend.
‘Fiffie! Fiffie!’ roept de dame met het gehaakte hoedje, een luide diep alt. Ook de vriendin begint te roepen, vanaf de andere tafeltjes kijkt men op. Wat zou hier aan de hand zijn? De twee vriendinnen beginnen wild tussen de tafeltjes en stoelen door te lopen, het is druk, een mooie zomerdag loopt ten einde, nog te vroeg om al naar huis te gaan. Ergens valt een glas om. Nu bemoeit ook het personeel zich ermee. Twee serveersters en een oberkelner lopen nu ook te zoeken en te roepen tussen de geparkeerde auto’s. ‘Fiffie, Fiffie’ klinkt het nu vertwijfeld.
Bezoekers staan op van hun stoelen om te zien wat er gaande is. Na nog meer geroep klinkt opeens een bevrijdende kreet: ‘Ik heb hem’: een van de serveersters heeft de riem van de dashond te pakken gekregen en overhandigt hem aan de dame met het hoedje. Fiffie wordt nu strak vastgehouden en boos toegesproken; de vriendinnen verdwijnen nog druk napratend richting Pariserstraße.
Dan wordt het al snel weer als normaal op het terras, de glazen worden bijgevuld, de kaart bestudeerd; het bleef nog lang heel rustig in de buurt.