Een groter contrast was nauwelijks denkbaar. Tot Hannover reisde ik in een echte ICE, de Duitse hogesnelheidslijn, met alle comfort van de eerste klas: een mevrouw die koffie kwam brengen, overal gratis wifi, heerlijke stoelen, veel beenruimte, rust. Maar die trein ging verder naar Keulen, ik moest in Hannover overstappen op de internationale boemel naar Amsterdam.

Ik had een gereserveerde plaats in een coupe voor zes personen die verder leeg was, een keurige meneer met zijn laptop kwam tegenover me zitten. Minder comfortabel, een smerige vloer, geen gratis wifi meer. Ik had me net geïnstalleerd toen de schuifdeur werd opengetrokken. Er stond een echtpaar met drie kleine kinderen en heel veel bagage in de deuropening. ‘Allemaal eruit’, zei de man, die een enorm pakket met daarin een surfplank naar binnensleepte. De laptopmeneer verdween schielijks. Ik bleef zitten. ‘Nee, hoor’, zei ik, ‘ik heb een besproken plaats, kijk maar’ en ik wees op het kaartje op de deur dat aangaf dat de plaats in de hoek inderdaad tot Amsterdam was besproken. Zij hadden tot Amersfoort vijf zitplaatsen gereserveerd in deze eerste klas coupé. Zonder iets tegen mij te zeggen installeerden ze zich, stalden speelgoed uit op de tafel in het midden, de kinderen begonnen ruzie te maken, de vader bestudeerde zijn mobiele telefoon, de moeder probeerde boven het lawaai van de kinderen uit te komen op zoek naar broodjes uit de grote tas. Dat er een vreemde meer in de coupé zat die wel eens last kon hebben van al die herrie leek hen volkomen te ontgaan.

Van lezen kwam dus niets meer terecht. Ik had me erop verheugd mijn e-book Het meisje in de trein uit te lezen voor ik weer in Amsterdam zou zijn, maar ik kon me niet meer concentreren, een autootje vloog uit de bocht en belandde op mijn schoot. Ik gaf het braaf terug. Een korte wandeling door de gang leerde me dat er in de andere coupés nauwelijks plaats was, er bleef niets anders over dan me te schikken in mijn lot. In stilte bedacht ik bij wie ik mijn beklag zou kunnen doen.
Niet eens bewust maar meer intuïtief draaide ik echter de knop om en besloot me niet meer te ergeren en er het beste van te maken.
Niet langer probeerde ik nog te lezen maar speelde op de iPad een simpel puzzelspel, dat me uren kon bezig houden. Ik maakte grapjes tegen de kinderen en langzaam aan kregen ook de ouders door dat er nog iemand in hun afdeling zat. Ze waren op weg naar een vakantiepark ergens in Zeeland, vertelden ze en ze begonnen vragen te stellen over Nederland en speciaal over de kust. Het bleken natuurlijk aardige mensen te zijn die hun handen vol hadden aan de drie drukke kinderen. Vader nam de kinderen mee op een wandeling door de trein, helemaal tot aan het achterste treinstel. Moeder had nu even rust en zuchtte diep. Het laatste uur werden de kinderen wat hangerig en werd het eindelijk wat stiller.
In Amersfoort stapten ze over op de Intercity naar Rotterdam, ik had eindelijk het rijk alleen maar had toen geen zin meer om me te verdiepen in meisjes in treinen.

Zie ook:
Met de boemel naar Berlijn http://wp.me/p1MauM-1u6