Ik neem koffie, zij een biertje. Vrijdagochtend in Friedrichshagen, een doodstil dorp op een steenworp afstand van Berlijn. Gerhard heeft er al een paar op, dat kun je zien aan zijn rode neus en vrolijke ogen. Hij vertelt over zijn slaapplaats in het pension bij het station, een prima plek voor heel weinig geld. Hij redt het wel met zijn uitkering.
Karl kijkt zorgelijk. Financieel komt hij maar net rond. ‘Ik moet veel te veel alimentatie betalen voor mijn twee kinderen, die ik nauwelijks te zien krijg. Mijn ex is een vreselijke vrouw die me altijd weer weet te vinden’, vertelt hij gretig. Bovendien heeft hij schulden gemaakt, een te dure auto gekocht die hij intussen ook alweer kwijt is. ‘Ik hou elke maand maar veertig euro over voor mezelf, terwijl ik toch hard voor mijn centen moet werken.’
Karl maakt schoon in het verpleeghuis verderop in het dorp, vertelt hij. Iedere morgen om half acht is hij daar present, poetst tot half vier ’s middags en krijgt, zo zegt hij, veel te weinig betaald. Vandaar dat hij af en toe wel eens spijbelt, zoals deze morgen. ‘Nee, er is geen mens die dat merkt, ik kan makkelijk een uurtje weg, die oudjes missen me echt niet.’ En de leiding? ‘Ach die mensen hebben het veel te druk met het invullen van papieren. Die kennen me nauwelijks.’ Ik bestel nog twee biertjes voor de heren.
‘Nee, op de foto wil ik niet, je weet maar nooit, misschien krijg ik dan toch nog een probleem.’

Meer Berlijn: Fiffi http://wp.me/s1MauM-fiffi Op de step http://wp.me/p1MauM-1R2 De buik http://wp.me/p1MauM-1QZ Tranen in Berlijn http://wp.me/p1MauM-1v1 Berlijn en de Spree http://wp.me/p1MauM-1uJ  Doorkijkjes http://wp.me/p1MauM-1tP