dakterras, niet dat van de filmproducent

Mijn vriendin L. werkte toen bij de film. Ze was editor en kende heel veel bekende mensen met wie ze had samengewerkt of zou gaan samenwerken. Ze was uitgenodigd voor een housewarming party op een van de grachten. Een rijke producent had een penthouse gekocht, helemaal verbouwd en een prachtige dakterras aangelegd. Het was zo’n warme zomerdag, iedereen op z’n mooist. Of ik mee wilde.
Met de lift gingen we naar boven, helemaal tot aan het dakterras dat zich eindeloos leek uit te strekken. Er waren verschillende zitjes, er was een bar, een dansvloertje. En een prachtig uitzicht over de binnentuinen van de grachtenpanden. We kregen kir royal aangeboden, overal stonden hapjes, L. werd overal begroet met drie kussen langs haar wang en stelde mij steeds keurig voor. Veel mooi geklede mensen uit een voor mij onbekende wereld. Er werd voornamelijk Engels gesproken, maar ik hoorde ook Italiaans, Spaans en talen die ik niet thuis kon brengen.

Niet veel later stond ik wat verloren alleen aan de balustrade naar beneden te kijken toen er iemand naast me kwam staan. Een mooie man met halflang donker haar en een ontwapende glimlach. Al heel gauw hadden we het over wonen in Amsterdam, mijn werk als tekstschrijver en vertaler en over zijn werk. Alexandro was Argentijn en werkte in Londen bij een internationale filmmaatschappij. Belangrijker dan wát we zeiden waren onze blikken. We keken elkaar diep in de ogen, lachten steeds. Ik was dan ook niet verbaasd toen hij voorstelde om het huis nader te gaan bekijken. Via de wenteltrap liepen we naar beneden, verschillende ruime vertrekken liepen in elkaar over, mooie lichte meubels, bloemen. In de keuken waren een aantal mensen hard aan het werk.

Mijn Argentijn duwde me een kleine kamer in, deed de deur achter zich dicht en begon me te zoenen. He bleek een logeerkamer te zijn met ruime bedbank en een piepkleine badkamer in de hoek. Alexandro was zeker twintig jaar ouder dan ik en wist precies wat hij wilde, ik liet het maar een beetje gebeuren. Te verbaasd over de snelheid waarmee alles gepaard ging, verbaasd ook over mijn eigen onvermogen om zelf keuzes te maken. Na afloop stonden we samen in de kleine doucheruimte, er waren geen handdoeken, afdrogen deden we met de sprei die op het bed lag. In de deuropening zoende hij me nog een keer en was toen verdwenen.

Terug op het dakterras vond ik L. weer, ze zat met twee aardige vrienden te praten in de avondzon. Ik pakte een krukje en ging naast haar zitten. ‘Waar was je?’ vroeg ze. ‘Ik heb even beneden gekeken’, zei ik. ‘Prachtig hoor, wat een mooie huis’. Ze leek me verwonderd aan, leek me niet helemaal te geloven. Maar het gesprek met de vrienden werd vervolgd, we hadden het er niet meer over.
In de verte aan de bar zag ik Alexandro, druk in gesprek met de gastheer, een omvangrijke Amerikaan. Even keek hij mijn kant op, maar het leek wel alsof hij me niet herkende.