Kater Joschka moest afgelopen dinsdag naar een kliniek die is gespecialiseerd in gebitsbehandeling van katten. Ver weg, aan de rand van Amsterdam. Elf jaar is Joschka en  mijn Amsterdamse dierenarts zei dat zijn tandvlees erg rood was, dat er eens goed naar gekeken moest worden, tandsteen verwijderen en ook een of twee kiezen trekken. ‘Doe het nu maar, want hij heeft er echt last van.’ Joschka was inderdaad lastig met eten, mogelijk lag dat aan zijn ontstoken gebit. Dus een afspraak gemaakt. Maandagmiddag mocht hij voor het laatst nog wat eten, dinsdag in alle vroegte bracht Peter mij en de nuchtere kat met de auto naar de kliniek. Geschatte kosten ca. 580 euro. Ik zou hem dezelfde middag weer op kunnen halen.
Halverwege de middag belde de arts me zoals afgesproken. Hij had zeven tanden en kiezen getrokken, de kat zou er nog wel een tijdje last van hebben en denk er om: na tien dagen langskomen voor controle.
Met veel moeite lukte het me om Joschka voor vijf uur op te halen. Op de fiets naar het station, een stukje met de tram dan met de metro. En nog een flink eind lopen naar de kliniek. Uitgebreid kreeg ik instructies over medicijnen voor de eerste vijf dagen, ik kreeg gel mee om de tanden schoon te houden en een zak brokjes die zouden helpen om tandplaque te voorkomen (dat voer, zag ik pas later, stond gewoon op de rekening). Joschka lag stil in zijn mandje, nog nauwelijks bij zijn positieven.

‘En u moet over tien dagen terugkomen voor controle’, zei de dame streng.
‘Als het goed met hem gaat kom ik niet hoor’, zei ik dapper, ‘het is voor mij zo’n toer om hier te komen, ik ga wel naar de dierenarts bij mij om de hoek.’
Nee, het was echt noodzakelijk dat de arts die hem had behandeld de kat zou controleren, die had er toch het meest zicht op.
Natuurlijk zou dat consult apart in rekening gebracht worden.

Ik pinde vijfhonderd zesenzeventig euro en belde een taxi. Langzaam reed de chauffeur door de regen naar huis, Joschka liet af en toe zachte piepjes horen, kosten: twintig euro. Ik zette de kat op zijn warme kleedje bij de verwarming, maar Joschka liep als een beschonken zeeman door de kamer, viel om, nog niet echt wakker van de narcose. Ik legde hem terug maar hij kroop achter de bank en daar bleef hij liggen.

Dat is nu zes dagen geleden en inmiddels is de patiënt helemaal opgeknapt. Monter, vrolijk, hij eet nog wel voorzichtig maar heeft er echt zin in. Ik kies eten waar hij niet op hoeft te kauwen, dat vindt hij prima. Hij slaapt weer op zijn eigen kussen, rent de trap op en neer en zit kalm voor het raam naar buiten te kijken.
De pijnstillers zijn niet meer nodig, wel krijgt hij elke ochtend nog een ontstekingsremmer tot het flesje leeg is, het toedienen van de medicijnen gaat zonder morren, het is een voorbeeldige kat.
Het ziet er dus niet naar uit dat ik hem weer in een reismand stop om mee te nemen op de fiets en in de tram en metro naar de kliniek.
Ik kan heus wel zien dat het goed met hem gaat.