Hè, dacht ik, daar op de brug loopt Jan. Ik wilde hem al roepen toen ik bedacht dat dat helemaal niet kon, deze Jan is al twee jaar dood.
Ik heb dat wel vaker de laatste tijd. Nu meer familieleden en vrienden van me zijn overleden, zie ik ze een voor een ergens lopen, altijd in de verte. Alsof ze me dwingen aan hen te denken. Dierbare herinneringen zijn het meestal.
Spookbeelden
Dit bericht werd geplaatst in Feiten en meningen en getagged met Amsterdam, gestorvenen, jeugdherinneringen, spookbeelden, vrienden. Maak dit favoriet permalink.
Dat ken ik, overkomt mij ook. Bij mensen en ook huisdieren die ik had.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dát heb ik nooit meegemaakt, maar ik denk wel heel vaak aan mijn overleden dierbaren (mensen én dieren). Zo lang je aan ze blijft denken zijn ze niet echt dood wordt wel eens gezegd.
LikeGeliked door 1 persoon