Hè, dacht ik, daar op de brug loopt Jan. Ik wilde hem al roepen toen ik bedacht dat dat helemaal niet kon, deze Jan is al twee jaar dood.
Ik heb dat wel vaker de laatste tijd. Nu meer familieleden en vrienden van me zijn overleden, zie ik ze een voor een ergens lopen, altijd in de verte. Alsof ze me dwingen aan hen te denken. Dierbare herinneringen zijn het meestal.
Lid van
Top berichten & Pagina’s
- Vergeten voorwerpen - hoed met voile
- Bijna uitgestorven: de lapzwans
- Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin – het lied van verlangen
- Breiende mannen
- Wordfeud - hex en seks
- Je zuster op een houtvlot
- Is er een verschil tussen lijf en lichaam?
- Zoenen zonder bril
- Onverveerd
- Nooit meer gehoord – de mooie Esther Ofarim
Blog statistieken
- 317.060 hits
Dat ken ik, overkomt mij ook. Bij mensen en ook huisdieren die ik had.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee, dát heb ik nooit meegemaakt, maar ik denk wel heel vaak aan mijn overleden dierbaren (mensen én dieren). Zo lang je aan ze blijft denken zijn ze niet echt dood wordt wel eens gezegd.
LikeGeliked door 1 persoon