Hè, dacht ik, daar op de brug loopt Jan. Ik wilde hem al roepen toen ik bedacht dat dat helemaal niet kon, deze Jan is al twee jaar dood.
Ik heb dat wel vaker de laatste tijd. Nu meer familieleden en vrienden van me zijn overleden, zie ik ze een voor een ergens lopen, altijd in de verte. Alsof ze me dwingen aan hen te denken. Dierbare herinneringen zijn het meestal.
Lid van
Top berichten & Pagina’s
- Mijn vissen zijn verdwenen
- De jurk van Dione de Graaff
- Sidse Babette Knudsen, de actrice uit Borgen, te zien in 'Above the Street and Below the Water'
- Bijna uitgestorven: de lapzwans
- “Die boot vaarde helemaal achteraan” – het gedoe met sterke werkwoorden
- Je zuster op een houtvlot
- Voor de klas - in Amsterdam
- Boven, vooral niet onder – het lot van de putjesschepper
- In het holst van de nacht …
- Brussel en de Zenne - de stad en zijn rivier
Blog statistieken
- 294.480 hits
Dat ken ik, overkomt mij ook. Bij mensen en ook huisdieren die ik had.
LikeLiked by 1 persoon
Nee, dát heb ik nooit meegemaakt, maar ik denk wel heel vaak aan mijn overleden dierbaren (mensen én dieren). Zo lang je aan ze blijft denken zijn ze niet echt dood wordt wel eens gezegd.
LikeLiked by 1 persoon