Als er niet snel ingegrepen wordt in Amsterdam, wordt het er een grote rotzooi. ‘De stad is vies, vuig en te vol’. Aldus de enthousiaste directeur Wim Pijbes van het Rijksmuseum in augustus 2014 in Het Parool. Hij noemde als voorbeeld van de rotzooi de ‘middeleeuwse manier van huisvuil aanbieden in de binnenstad‘. En inderdaad ik sta elke keer verbaasd te kijken naar de opengereten vuilniszakken, de dozen, tasjes langs de rand van de weg, die even later braaf worden opgehaald, opgeveegd en weggeruimd door een leger van ijverige vuilnismannen.

Om half elf komt er nog een veegwagentje langs met twee mannen die er lol in hebben de slenterende toeristen voor de voeten te rijden, maar daarna is de straat weer schoon, van de rotzooi is niets meer te zien.

In New York of Londen wordt al het afval verwijderd via de achterkant, of de onderkant, vrijwel onzichtbaar. Hier staat ’s morgen vroeg alles zichtbaar op de stoep en de bakfietsmoeders moeten slalomrijden tussen de vuilniszakken als ze hun koters om half negen naar school brengen. Een slordige man op een bromfiets graait wat in de dozen om te zien of er iets bruikbaars tussen zit.
Er is door commissies en wijze mannen en vrouwen heel lang gefilosofeerd over alternatieve oplossingen: alles via het water, of containers plaatsen op elke hoek.
Voorlopig moeten we het doen met onze middeleeuwse aanpak.
Wim Pijbes klaagt niet meer, er komen niet minder toeristen naar het prachtige Rijksmuseum omdat Amsterdam vuig, vies en vol is.
Het is elf uur: alles is allang weer opgeruimd.