Veel valt er te schrijven over ongelukkige prinsessen die tegen hun wil in werden uitgehuwelijkt en zich maar moesten aanpassen aan hooggeboren echtgenoten die gewoon deden waar ze zin in hadden. Mooie verhalen zijn het, over paleizen, hofbals, fraaie toiletten, waaiers, maar ook over tranen, echtscheidingen, een tekort aan geld, familieruzies, verdriet en nederlagen.

Koning Carol II van Roemenië (1893-1953) had een onrustig leven, maar hij was hij het vaak zelf die zorgde voor ballingschap, scheiding en verdriet.

De monarchie had in het begin van de twintigste eeuw in Roemenië vaste voet aan de grond gekregen, het Huis Hohenzollern regeerde er vanaf 1866. De vader van Carol II, koning Ferdinand, was gehuwd met Marie van Edinburgh, kleindochter van een Russische tsaar en koningin  Victoria van Groot-Brittannië.

Maar Carol liet zich als jongeman niet dwingen tot een voor de dynastie gunstig huwelijk. Hij had zijn zinnen gezet op offiersdochter Ioana (‘Zizi’) Lambrio. Ze trouwden in 1918 in Odessa, maar het huwelijk werd door vader Ferdinand niet erkend en door een Koninklijk Raad in 1919 nietig verklaard. Carol en Zizi bleven echter samenwonen en kregen in 1920 een zoon, Micea Carol Lambrio. Niet lang daarna daarna zagen zij elkaar niet meer.

Onder druk van zijn ouders trouwde Carol in 1921 met een echte prinses, Helena prinses van Griekenland en Denemarken. Volgens sommige bronnen was het geen gearrangeerd huwelijk, maar was het stel in het begin echt verliefd. Ze kregen één zoon, prins Michael, die twee keer voor korte tijd koning van Roemenië zou worden.

Al na twee jaar liep het huwelijk spaak en woonden het paar niet meer samen. Carol had affaires en werd in 1925 hevig verliefd op Elena Lupescu, die eigenlijk Magda Wolff heette. Haar vader was een Joodse apotheker wat in de hoogste kringen geen aanbeveling was, in Roemenië broeide overal het antisemitisme. Carol trok zich nergens iets van aan, ging samenwonen met Elena en toonde zich ook met haar in het openbaar. In 1925 deed hij afstand van zijn rechten op de troon en meende nu in vrijheid te kunnen leven. In 1928 werd de officiële scheiding van prinses Helena uitgesproken. Hij woonde toen voornamelijk in Parijs als Carol Caraiman.

Veel blijft onduidelijk over de jonge jaren van Elena Lupescu. Ze was katholiek en behoorde tot de Duitstalige minderheid. Er is een gerucht dat zij een onechte dochter was van koning Carol I en dus een volle nicht van Carol II zou zijn. Al heel jong trouwde zij met een officier uit het leger, Ion Tampenau, maar scheidde van hem toen ze Carol leerde kennen. Opvallend is hoe weinig foto’s er zijn te vinden van Elena, ze schuwde de publiciteit, ook later toen ze met Carol in ballingschap leefde. Haar koosnaampje was Dudula en Carol zou haar altijd zo blijven noemen. Volgens sommige bronnen was ze niet mooi, ze had een opvallend bleke huid, roodachtig haar en groene ogen. Ze gedroeg zich in het openbaar weinig vorstelijk en vormde in alles het tegenbeeld van de alom gerespecteerde prinses Helena.

De troon van Roemenië ging na de dood van koning Ferdinand in 1927 over op Carol’s nog jonge zoon Michael. Een regentschapsraad nam de koninklijke taken over. Het waren woelige tijden. Regeringen wisselden elkaar snel af, er was sprake van couppogingen, militante rechtse groeperingen zorgden voor veel onrust in het land.

Op verzoek van minister-president Maniu keerde Carol II in 1930 terug. Hij moest beloven zich niet meer in te laten met Elena Lapescu en hij zou geen rechten op de troon laten gelden, maar hij had niet de intentie zich aan die twee beloften te houden.

Carol wist al snel veel invloed te krijgen en enkele maanden na zijn aankomst in Boekarest werd hij met veel gejubel uitgeroepen tot koning van Roemenië. Gedurende de tien jaar van zijn regering bleef het onrustig. Overal was corruptie en gekonkel. Machtsovernames dreigden met name vanuit de rechterzijde. Carol was de spin in het web, trouw bijgestaan door zijn Dudula, die zich tot 1938 op de achtergrond hield. Sommige kranten dichtten haar veel macht toe, maar het is de vraag hoe groot haar werkelijke invloed was. Natuurlijk zorgde zij ervoor dat haar familie en vrienden goed verzorgd werden, maar een neef van Carol schrijft in brieven aan de familie dat ze niet intelligent genoeg was om werkelijk een rol van betekenis te spelen.

In 1938 ging Carol II over tot het ontbinden van het parlement en was er sprake van een koninklijke dictatuur. Met strenge hand zorgde Carol II voor rust en orde, wat hem heel veel vijanden opleverde. In 1940 viel Roemenië ten offer aan een pakt tussen Hitler-Duitsland en de Sovjet-Unie. Het land verloor grote delen van zijn grondgebied, de positie van de koning was onhoudbaar. In oktober verliet Carol met Elena, in een trein volgeladen met kostbaarheden, het land. Hij had opnieuw afstand gedaan van zijn rechten op de troon ten behoeve van zijn zoon Michael die formeel  nog tot 1947 koning van Roemenië zou zijn.

Het paar reisde eerst naar Mexico-City, later naar Rio de Janeiro. Daar werd in 1947 formeel het huwelijk gesloten tussen Carol en zijn Dudula.  Niet veel later vestigden ze zich in Portugal, in Estoril. Carol II stierf er in 1953 aan een hartaanval. Zijn vrouw overleefde hem nog 24 jaar.
Na de ondergang van het communisme werden in 2003 hun stoffelijke resten bijgezet in het klooster Curtea de Arges, waar veel leden van de Roemeense koninklijke familie hun laatste rustplaats vonden.

Zie ook: Louise van België – drama aan het hof http://wp.me/p1MauM-zd, Kroonprinses van Saksen gaat er van door http://wp.me/p1MauM-R5, geheime dochter van prinses Thyra http://wp.me/p1MauM-Hf, Koningsdrama in Servië http://wp.me/p1MauM-gY, Land zoekt koning http://wp.me/p1MauM-Um Omhoog en omlaag trouwen http://wp.me/p1MauM-JD, Koningsmoord http://wp.me/p1MauM-12u