Het kwam heel toevallig tot stand, de afspraak met overbuurvrouw N. op het pleintje: samen gedichten lezen. Zij was ooit net als ik lerares Nederlands geweest en las graag en veel. Ze begeleidde ook een leesgroep en had in haar boekenkast een plank vol poëziebundels. We spraken af om een keer in de maand bij elkaar op de koffie te komen en dan allebei een gedicht  mee te nemen. Koffiepoëzie schreef ik dan in mijn agenda.
Het werd me dierbaar die ochtenden dat we bij elkaar kwamen. We leerden elkaar beter kennen, leefden mee met elkaars wel en wee.
En we lazen en ontrafelden elkaars gedichten. Bekende dichters van vroeger als Vasalis, Nijhoff, Gorter. We leerden elkaars smaak kennen. Na een paar maanden gingen we op zoek naar andere dichters, jonge dichters, onbekende dichters. Leuk was dat om de ander te verrassen met K. Michel, Jean Pierre Rawie, Menno Wigman, Tomas Tranströmer en heel veel andere.

We ontdekten dat we gedichten beide op onze eigen manier beleefden: overbuurvrouw N. meer op gevoel, ik meer analytisch. Ooit had ik op de universiteit kennis gemaakt met ‘close reading’ en daar houd ik wel van: eerst maar eens kijken wat er precies staat, daarna pas gaan interpreteren. Maar we vonden elkaar altijd wel in onze waardering voor een bepaald gedicht, een bepaalde dichter.
Ik las ook gedichten op de Volksuniversiteit in de cursussen van Ceciel Boudewijn. Altijd boeiend, leerzaam en verrassend, maar toch minder intiem dan het samenzijn tijdens de koffiepoëzie.

Sinds ik naar Amsterdam ben verhuisd doe ik het zonder.
Jammer is dat. Heel veel gedichten uit de bundels in mijn kast zijn nog niet besproken. Ik zal eens een kaartje ophangen in de supermarkt, wie weet is er wel weer een aardige overbuurman / vrouw met wie het goed koffiedrinken is.

Cursussen van Ceciel Boudewijn: https://www.facebook.com/ceciel.boudewijn?fref=ts