Casares (klemtoon op de laatste lettergreep) is zo’n dorp dat tegen de bergen aangeplakt ligt. Een van de beroemde witte dorpen van Andalusië met een eeuwenoude geschiedenis die terug gaat tot de tijd van de Romeinen. Een geschiedenis die vertelt over strijd tussen Moren en Christenen, die sporen heeft achtergelaten van branden en plunderingen, de strijd van de Carlisten in de 18e en 19e eeuw en korter geleden de burgeroorlog toen hier Blas Infante woonde, de grondlegger van het Andalusische nationalisme, een van de helden van het verzet tegen Franco die uiteindelijk ook werd dood geschoten. Zijn buste staat op het kleine dorpsplein waar de dag wordt doorgenomen, waar de ochtendzon langzaam doordringt en de stramme knieën warmt.

De straten zijn smal en steil in Casares. Een elektrisch autootje brengt ouderen en gehandicapten naar de uithoeken van het dorp. Tegen lunchtijd brengen vrijwilligers er maaltijden in rond naar de mensen die niet zelf meer kunnen koken. Alles is goed onderhouden. Een paar traptreden van het dorpsplein af is het stil. Een hond blaft, een haan kraait, ergens klinkt gitaarmuziek uit een open venster. De lucht is fris en zuiver. Helemaal boven op het hoogste punt bevindt zich een kerkje en de ruïne van een burcht.

Casares, een dorp om van te houden, een dorp om terug te komen.