De skypeverbinding kwam moeizaam tot stand, maar daar was ze dan eindelijk. Caroline zag er uit als een verongelukt vogeltje: spichtig, haar haren in de war, een bril die ik niet kende, een vreemde roze sjaal. Wekenlang kon ik haar niet bereiken, ze nam de telefoon niet op, beantwoordde de mail niet meer. ‘Ze is in Zwitserland’, zei dochter Jens, ‘ze zit in een dure kliniek, ze heeft iets aan haar ingewanden maar ze wil geen bezoek, ze komt over twee weken terug en hoopt dan weer helemaal de oude te zijn.
De twee weken werden twee maanden en de oude is ze nog helemaal niet. Met veel moeite kwam ik achter het adres van de kliniek in Montreux en na veel gedoe kreeg ik haar eindelijk te pakken. Nee ze kon mij niet bellen, het ging niet zo goed met haar. Over een paar weken zou alles weer in orde zijn, hebben de dokters gezegd. Maar wat heb je dan? vraag ik. ‘Ach een ontsteking aan mijn ingewanden die maar niet over wil. Maar ik krijg nu nieuwe injecties die gaan zeker helpen.’
Ik googel de naam van de kliniek en krijg daar een vervelend gevoel bij: veel vage termen, intergrative medicine, natural and complementary, naturopractic treatment for the body and soul. ‘Heeft ze niet gewoon kanker’, vroeg ik – misschien wat bot – aan Jens. ‘Daar ben ik ook bang voor, maar ze verkeert in een totale ontkenningsfase en die dokters daar steunen haar daarin. Ze betaalt bijna achtduizend euro per maand plus nog eens allerlei extra kosten voor speciale behandelingen; ik zie haar spaargeld met de dag slinken.

Tijdens het skypen stel ik geen lastige vragen. Ik vraag wat ze te eten krijgt: ‘veel fruit en gezonde granen’, vertelt ze, maar ze eet niet veel. Ze drinkt veel sappen die ze zelf kan klaarmaken in de keuken. Via de iPad liet ze me de omgeving zien: grote ramen, een parkachtig landschap zie ik, een dure lamp. Tegen de muur een glanzend keukenblok, glimmend glaswerk een volle fruitschaal.

‘Verveel je je niet?’ vraag ik en ik denk aan de Caroline zoals ik haar ken, altijd in de weer, altijd bezig met onduidelijke maar lucratieve opdrachten. ‘Weet je, ik heb hier een man leren kennen, een Fransman, nou ja eigenlijk een Armeniër die in Parijs woont. Een keurige man die heel veel weet van Picasso. Die heeft hij als kind nog gekend. Hij heeft een groot huis ergens op het platteland met een hele verzameling moderne kunst. Als ik me wat beter voel mag ik bij hem komen logeren. Leuk hè?’ Haar ogen beginnen te glimmen als ze het vertelt. Zo ken ik Caroline weer. ‘Maar ja, hij is hier vanwege een longinfectie en die is nog lang niet over. ’s Middags na de rusttijd drinken we samen thee en praten we wat. Mijn Frans kan er nog steeds mee door, ik kan zelfs grapjes maken ontdekte ik gisteren. Ik zie hem dan gewoon beter worden. Nu is hij naar hydrotherapie, dat is iets met baden en massage. Schijnt heel erg goed te zijn’.
Caroline fleurt helemaal op als ze dit vertelt. ‘Is het ook een beetje een leuke man?’ vraag ik. ‘Hij lijkt sprekend op Omar Sharif, je weet wel van Doctor Zhivago. Hij wil met me trouwen heeft hij al drie keer gezegd, maar hij is nog bezig om zijn vierde scheiding af te wikkelen dus dat trouwen vergeet ik maar even.’

Ik wens Croline veel beterschap en beloof haar gauw weer op te zoeken als ze weer in Bussum is. Gaan we zoals vroeger weer leuke dingen doen. Ik hoop het maar.

Meer over Caroline:
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig
Op weg naar Drenthe http://wp.me/p1MauM-1ov
Weekendje Reykjavik http://wp.me/p1MauM-1zn