‘Je moet eens wat vaker de auto nemen; zo verleer je gewoon te rijden’, had haar zoon gezegd. Hij had gelijk. Anna gebruikte de auto bijna nooit hoewel ze al dertig jaar haar rijbewijs had. Ze hield niet van autorijden, zei ze altijd. Ze reed meestal mee met John, haar man. Ze zat met een gerust hart in de auto bij haar kinderen, maar zelf achter het stuur kruipen deed ze uiterst zelden.
Drie weken terug was ze naar de begrafenis van een oudtante gereden, helemaal in Ellecom. Eerst de stad uit, dan via de grote weg naar Arnhem en dan binnendoor via Rheden naar Ellecom. Doodeng had ze het gevonden.

Ze vertelde het aan niemand, maar tegenwoordig was ze bang in de auto. Wat als ik zomaar tegen iemand opknal? Wat gebeurt er als ik niet op tijd rem bij het stoplicht? Ik hoef maar een verkeerde beweging te maken aan het stuur en ik rij zomaar tegen al die andere auto’s aan. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan, maar rustig in je rij blijven rijden op de snelweg vereist rust en kalmte, beheersing van je armen, van je voeten.
Op het juiste moment net dat ene duwtje opzij, met de juiste kracht je voet bewegen, op tijd schakelen – allemaal van die schijnbaar makkelijke zaken die zomaar uit de hand kunnen lopen.
Het zweet had in haar handen gestaan. Met een sukkelgangetje had ze over de snelweg gereden. Zodra ze de stad in was, had ze willen stoppen en John willen bellen: ‘Kom me alsjeblieft halen, ik durf niet verder’, maar John was naar het voetballen met de jongens en ze wilde zich ook niet laten kennen. Dus reed ze langzaam door de stad en gelukkig was er thuis voldoende parkeerruimte zodat ze geen enge manoeuvres hoefde uit te halen, want ook daar had ze tegenop gezien.

Nu had zal al weken niet meer gereden. Ze verzon smoesjes: nee ik ga liever met de bus naar oma, ik kan terug met Saskia meerijden. En dan stond ze in de regen bij de bushalte liep ze te sjouwen met volle tassen boodschappen en een natte hond. Alles liever dan weer in de auto kruipen.

‘Kom ma, laten we vanmiddag even naar het strand gaan, had haar zoon gezegd op een zondag dat John moest werken. En hij bedoelde: jij met jullie eigen auto, ik kom lekker op de fiets met mijn nieuwe vriendin. Het woei flink, de zon scheen, het was goed weer voor en tochtje langs het strand. Zou de hond leuk vinden. Anna overwon haar angst en twijfel, trok haar nieuwe laarsjes aan, pakte de autosleutels en riep de hond. Haar zoon en zijn vriendin zouden op haar wachten op het parkeerterrein onderaan de duinen.

Rustig ademhalen dacht ze steeds, maak je niet druk. Je hebt jaren lang gereden zonder een greintje angst, nooit een ongeluk gehad. Niets aan de hand. De hond sukkelde met haar mee en sprong geroutineerd op de achterbank.
De rit in de stad verliep probleemloos. Het was heel rustig deze zondagochtend en zonder er echt bij na te denken nam Anna de oprit van de grote weg naar de kust. De Opel Astra was inmiddels ook al een jaar of vijf oud maar er mankeerde nooit niets aan, John onderhield de auto uitstekend. Ze reed rustig op de rechterweghelft en voelde zich eigenlijk helemaal op haar gemak. Wat had ze zich laatst toch druk gemaakt. Gek hoor, natuurlijk kon ze autorijden, al jaren. Maar toch knaagde er iets.

Het kwam door de vrachtauto die opeens naast haar reed. Ze schrok en haar hand maakte net die ene verkeerde beweging. Ze schoof naar rechts steeds dichter naar de vangrail, ze kon geen kant meer op. De vrachtauto was allang gepasseerd. Alles ging nu heel snel. Een knal, gekraak, ze liet het stuur los wist niet wat ze moest doen. De hond piepte, Anna gilde en voelde iets tegen haar hoofd aan slaan.

Op het parkeerterrein stond haar zoon te wachten met een mobieltje aan zijn oor: ‘Ma waar blijf je nou?’