Op de Brouwersgracht, bij mij om de hoek, staat een huis met de fraaie naam ‘Eijland van Enst’. Ik heb me vaak afgevraagd waar dat eiland dan wel zou liggen maar nooit de moeite genomen om na te gaan of zo’n eiland wel bestaat en hoe dat nu precies zit.
Tot vanochtend.

Het eiland van Ens of Enst (in de 17^e eeuw was men niet zo precies) was het zuidelijke deel van het latere eiland Schokland in de Zuiderzee.

‘Tot aan het begin van de 19e eeuw werd gesproken van de eilanden Emmeloord en Ens, waarmee hetzelfde eiland bedoeld werd. Emmeloord omvatte het noordelijke deel en viel onder Holland, Ens omvatte het zuidelijke deel en viel onder Overijssel.

Het noordelijke Emmeloord behoorde in de Middeleeuwen toe aan de heren van Kuinre die het eiland gebruikten als uitvalsbasis voor hun rooftochten. Ze sloegen er zelfs hun eigen munten. Na lange tijd privé-bezit geweest te zijn, werd Emmeloord in 1660 opgekocht door de stad Amsterdam.

Op het zuidelijke deel Ens lagen twee woonterpen: Middelbuurt (of Molenbuurt) en het kleinere De Zuidert’. (bron: Wikipedia)

Er was dus sprake van een directe band met Amsterdam. Misschien hadden de vroegere bewoners van dit pand op de Brouwersgracht handelsbetrekkingen met Ens(t). Er zijn meer panden die de naam hebben van een stad of streek waarmee gehandeld werd, zoals ‘Breslaw’ op de Keizersgracht.

In de 19^e eeuw moesten de bewoners het eiland verlaten omdat bij stormen het dreigde te overstromen en er steeds meer land afkalfde.

Na de inpoldering is in de Noordoostpolder op het voormalige eiland Schokland nog steeds de kerk va Ens te zien.