“Een Prinse van Oranje ben ik, vrij onverveerd”  luidt de een na laatste regel van ons volkslied, dat wil zeggen van het eerste couplet. Ik leerde het al op de lagere school en heb het vroeger braaf meegezongen.
Op koningsdag werd er over gesproken: wordt het niet eens tijd voor een nieuw Wilhelmus. Deze tekst snapt niemand meer. Rustig aan, niet te snel, dacht ik, we hebben wel een uniek volkslied, al uit 1572, over het ontstaan van het onafhankelijke Nederland. Maar eerlijk is eerlijk, ook ik ken het niet meer goed uit mijn hoofd. En als ik nu de tekst doorlees verbaast het me niet dat heel veel mensen de tekst niet kunnen meezingen. Als je ze vraagt waar het over gaat, staan ze met de mond vol tanden. Verbaasd was ik over het feit dat het Wilhelmus pas sinds 1932 ons officiële volkslied is.

Wat mij betreft mogen dichters en denkers iets nieuws bedenken, al valt dat niet mee. Jeroen Pauw had acht schrijvers en zangers gevraagd een nieuwe tekst te maken, maar geen ervan was ook maar in de verste verte bruikbaar.

Ik bleef haken bij dat rare woordje ‘onverveerd’. Onverveerd komt volgens de etymologiebank van ‘onvervaard’, de ee- en aa-klank worden vaak verwisseld: heerd en haard; in veel dialecten hoor je nog steeds een ee waar in het ABN een aa klinkt.

‘Vervaard’ betekende bang, bevreesd, van ‘vervaren’, angst aanjagen. ‘Onvervaard’ is dus : onbevreesd.

Dat is duidelijk: Willem van Oranje was vrij en onbevreesd.