Syrië was in 1970 een relatief rustig land waar de vader van de huidige president Hafiz al Assad de baas was. Zijn portret hing overal. Verschillende bevolkingsgroepen leefden meestal vredig naast elkaar. Ruzies gingen over veediefstal of verbroken huwelijksgeloften. Wel waren overal op straat militairen met wapens te zien, maar dat was vooral om te imponeren, formeel was het land nog steeds in oorlog met Israël.
We reden via slecht onderhouden wegen langs de kust, een welvarend deel van het land. Ook hier kregen we veel bekijks, toeristen kwamen destijds nauwelijks naar het land. Overal werden we uitgenodigd. De eerste nacht sliepen we in een villa niet ver van het strand bij een plaatselijke arts die heel tros was op het feit dat hij vijf zonen had. Beladen met fruit en verse broodjes gingen we verder, op weg naar Beiroet.

Ook in Libanon was nog geen sprake van onrust of revolutie. Het land gold als ‘het Zwitserland van het Midden-Oosten’, het was welvarend en modern. De burgeroorlog zou pas een paar jaar later uitbreken. We hadden de tip gekregen te overnachten op de Amerikaanse Universiteit. Die lag iets buiten het centrum, we kregen een mooie kamer op een soort campus. De meeste studenten waren met vakantie maar de paar studenten die er rondhingen wilden graag met ons praten in uitstekend Engels en ze lieten ons de stad zien. Vooral de rit langs de zee kan ik me nog goed herinneren. Ook bezochten we een Palestijns vluchtelingenkamp, dat vooral heel erg vol was, een soort stad in de stad.
We gingen meestal op goed geluk ergens eten, vaak liepen we de keuken in om aan te wijzen wat we graag wilden hebben: vaak was dat rijst met een of andere saus soms met kip of vis. De studenten namen ons ook mee naar een soort nachtclub waar alcohol werd geschonken. Toen het later werd waren er mannen die ons graag mee wilden nemen naar het strand, met blikken en handgebaren maakten ze duidelijk dat het niet ging om de halfvolle maan te bewonderen .
Elmer en Frans hadden de Daf in Turkije moeten achterlaten, ze zaten nu bij ons op de achterbank tussen de koffers en tassen.  We namen afscheid, zij zouden proberen naar Israël te komen, wij gingen via de Beka-vallei terug naar Syrië. We reden door de bergen van Libanon, speurend naar de beroemde ceders die we maar niet zagen. In Baalbeck liepen we als enige toeristen rond tussen de eeuwenoude pilaren van oude Griekse tempels. Een jonge man probeerde ons geld af te troggelen door te zeggen dat hij een officiële gids was, maar hij sprak alleen Arabisch. We gaven hem wat kleingeld en konden op ons eigen houtje al dat moois bekijken.
Die avond bereikten we de Syrische woestijn. In een klein stadje vonden we een slaapplek in een soort herberg met een mannenslaapzaal. Het was er benauwd en het stok naar pis. We ontdekten dat we ok op het dak konden slapen. Dat deden we maar. Op een dun matrasje, onder een heel vaak gewassen laken probeerden we te slapen. Boven ons hoofd zagen we de mooiste sterrenhemel die je je kunt voorstellen. Alles was ook zonder kijker duidelijk te zien, de Melkweg, sterrennevels. Ik kon er geen genoeg van krijgen.
De volgende dag reden we via Hama naar Aleppo. Namen die nu goed kennen en beelden oproepen van steden in puin. In Hama keken we vol bewondering naar de eeuwenoude watermolens,  in Aleppo reden we rond de citadel en dwaalden door de oude stad.
In vijf dagen zijn we toen weer naar huis gereden. Dwars door het hoge Taurusgebergte in Oost-Turkije, via de drukke gevaarlijke snelweg van Ankara naar Istanbul. Daarna de lange weg door Oost-Europa, Oostenrijk en Duitsland, eindelijk weer naar huis.
De auto deed het nog steeds prima. We zaten vol verhalen en begin september gingen we gewoon weer aan het werk.