‘Hij miste Castor natuurlijk. Die gaat hij
opzoeken in de poezenhemel.’
Met zulke lieve smoesjes troost ik
mezelf en de kleine buurjongen nadat
maandagochtend ook de rode Joschka
is gestorven, twee weken na zijn halfbroertje Cas.
Maar het was geen lieve aardige dood.
Pijn en narigheid. Uiteindelijk berusting.
Daar lag hij dan uit te puffen na een kort
maar comfortabel leven.
Joschka de klimmer. Geen boom
was hem te hoog. De eenkennige,
eenzelvige kat met de mooiste pluimstaart.
Nu klimt hij nog hoger – naar weidse
verten, naar takken buiten ons bereik.
Wat blijft is de herinnering aan die
aandoenlijke wat onaangepaste
rode vos. Nooit op schoot maar
wel altijd dicht in mijn buurt.
Kalfjes 
Peter: Schitterend en toepasselijk in memoriammetje !
LikeLike
Mooi geschreven maar 2 katten zo kort na elkaar sterkte.
LikeLike
Jemig, je bent nog niet bekomen van de dood van Castor en dan heb je het volgende verlies te verwerken. Is deze lieverd misschien aangereden? In ieder geval veel sterkte voor jou, hoor. Ik was weken van de wap na het overlijden van mijn kater en poes. Om maar niet te spreken van onze twee vorige honden. Het is een heel ding.
LikeLike
Wat akelig is dit. Heel naar om in zo korte tijd twee van die lieve poezenbeesten te moeten laten gaan. Maar wat heb je het mooi be/geschreven. Ontroerend….. Heel veel sterkte.
LikeLike
Maar wat een leven leiden die poezen, zijn er grotere levenskunstenaars dan onze huispoezen ?
Het lijkt dat hun “zijn” geheel rond maximaal genieten is opgebouwd. Meegenieten van genietende poezen is ook al een genot op zich. Een groot gemis als dat wegvalt…
LikeLike