Nu is ze dan toch overleden. Nederlandse media besteedden er nauwelijks aandacht aan. Vier jaar geleden schreef ik over haar naar aanleiding van een radiouitzending van ovt.
De inmiddels 88-jarige Giselay May vertelde Hans Olink over haar jeugd, haar theateropleiding en de start van haar theatercarrière in het naoorlogse Oost-Berlijn. Over haar vriendschap met componist Hans Eisler en hoe ze van toneelspeelster vooral zangeres werd en vertolkster van het serieuze lied, het lied waarbij de tekst, de boodschap voorop staat: ‘Elk lied is een verhaal’.
‘Die May’ kwam in de jaren zeventig en tachtig graag naar Nederland, ze werd met alle egards behandeld, gaf kleine concerten voor een groep trouwe fans en leerde via ‘masterclasses’ aan het Conservatorium, de Toneelschool en de Kleinkunstacademie een hele generatie hoe je een tekst over het voetlicht moet brengen. Karin Bloemen kreeg les van haar. Ze werd door velen gezien als een strenge lerares die tussen alles door ook de communistische boodschap van het DDR-regime over moest brengen – en dat deed ze ook. Maar vooral in een klein gezelschap liet Gisela May ook haar andere kanten zien: warmte, humor, haar menselijkheid. En die klinkt ook door in de vele opnamen die gelukkig nog steeds te verkrijgen zijn. Als geen ander kende ze het repertoire van Bertold Brecht en ze wist telkens weer juweeltjes van teksten te vinden die ze op de voor haar zo kenmerkende manier zong tijdens haar optredens.
De laatste keer dat ik haar zag, was tijdens de 80e verjaardag van Lotti Huber, in de Wintergarten in Berlijn, samen met Ilse Werner, ergens in de jaren ’90. De oude dames maakten er een geweldig feest van. Dat was de laatste keer want Gisela May zou spoedig stoppen met optreden, Lotti Huber en Ilse Werner leven inmiddels niet meer …
Uitzending ovt 2 december met interview met Gisela May http://www.geschiedenis24.nl/ovt/afleveringen/2012/02-12-2012.html
Zie vooral ook het fragment uit de film van Carrie de Swaan ‘Elk lied is een verhaal’ die Gisela May aan het werk laat zien