Het was in mijn kweekschooltijd heel gewoon. Liften. Langs de kant van de weg gaan staan, je duim omhoog en meerijden met aardige mensen de die toch dezelfde kant op moesten. Natuurlijk waren er moeders en vooral vaders die waarschuwden: het is gevaarlijk, je weet nooit bij wie je in de auto komt. Er circuleerden vreselijke verhalen over berovingen en zelfs moord. Ik kende ze, maar wantrouwde ze ook. Vrienden reisden al liftend naar Turkije, Afghanistan of India. Ze kwamen terug met wilde verhalen, spannende verhalen ook. Ja, je liep een risico. Dat weerhield me er niet van om liftend op stap te gaan zoals tijdens mijn reis door Denemarken, maar ook wel in Nederland als ik krap bij kas zat. Ik had geen slechte ervaringen.

Het was niet altijd leuk. Soms stond je heel lang te wachten voordat er iemand zo aardig was om je mee te nemen. Je kon dus niets plannen. Als ik geld had ging ik liever met de trein. Regelmatig zat ik krap bij kas en koos er dan voor om te gaan liften. Vaak namen mensen je mee die maar een klein eindje in de goede richting reden. Je was er blij mee, maar moest dan opnieuw een goede liftplaats zien te vinden. Je mocht niet overal staan, vaak werd je weggejaagd door de rijkspolitie. Op- en afritten van de snelweg waren goede plekken en benzinestations.

Regelmatig ging ik van Nijmegen naar Rotterdam en terug. Dan maakte ik een liftbordje, een stukje karton waar ik mijn bestemming op schreef. Als het te lang duurde ging ik creatief te werk. In plaats van ‘Rotterdam’ schreef ik ‘Londen’ op mijn karton. Of ‘IJsland’. Dat leidde altijd tot wonderlijke gesprekken, ik schroomde niet om mijn fantasie te gebruiken en bedacht ter plekke een zieke moeder in Engeland of een verloofde in Reykjavik.

Je had praters en zwijgers. De praters konden amusant zijn of boeiend. Ik sprak op reis naar Nijmegen met een stafmedewerker van de bisschop lang over god en de duivel. Hij gaf toe dat hij vaak twijfelde aan het bestaan van god, maar hij vond de rituelen zo mooi. Met een Duitse ingenieur voerde ik op weg naar Keulen lange gesprekken over de politiek. Hij verafschuwde alles wat links was, het was de tijd van de RAF. Ik pruttelde wat tegen maar kon de juiste argumenten niet vinden.

Wat ook meespeelde bij het vinden van een juiste liftgever was de kans op een erotisch avontuur. Volgens de verhalen wemelde het op de weg van geile mannen die op zoek waren naar steeds weer nieuwe slachtoffers. Ik kwam ze maar zelden tegen en als er al eens een eenzame handelsreiziger was die zijn hand op mijn bovenbeen legde was het een lelijke bleke man met een verkeerde bril waar ik helemaal geen zin in had. Ik legde die hand dan rustig terug en er gebeurde verder niets.

Tot die keer dat ik maar een klein ritje hoefde te maken, van Nijmegen naar Arnhem. Het was koud, ik had geen zin om dat eind te fietsen. Onderaan het Keizer Karelplein, bij de oprit naar de brug stak ik mijn duim op en al heel snel stopte een mooie Borgward. De chauffeur knikte, ik legde mijn tas op de achterbank en ging naast hem zitten. We keken elkaar aan, lachten voorzichtig en keken elkaar nog een keer aan. Ik knikte alleen maar. Geen hand op mijn knie deze keer, hij zweeg. Hij stopte voor een huis aan een dijk in de buurt van Huissen. We gingen rechtstreeks naar de slaapkamer. Pas de volgende ochtend kwam ik aan in Arnhem. ‘Ik dacht dat je gisteren zou komen, we hebben op je gewacht. Nou ja, je ziet er in ieder geval goed uit,’ zei mijn tante, ‘zo gelukkig.’ En zo voelde ik me ook al kon ik niet vertellen waarom.

Zie ook: Zeventien https://wllmkalb.blog/2017/01/30/zeventien/