Die ochtend had hij lang voor de spiegel gestaan in zijn karmozijnrode ochtendjas. Hij had de puntjes van zijn Dalisnor nog eens ingevet. Zijn haar hoefde hij niet te verven, door de spoeling van de vorige week zag je zijn grijze haren nauwelijks, alleen aan de slapen, gesoigneerd als altijd. Hij knikte naar zichzelf, tevreden met wat hij zag, de heldere wakkere oogopslag. Hij droeg een licht overhemd onder zijn donkergrijze pak met het kleine streepje. Meer dan twintig jaar oud maar nog steeds zat het als gegoten. Hij was gen grammetje aangekomen. Hij strikte zijn das en maakte de gouden manchetknopen vast.
Deze ochtend was van belang. Deze ochtend kon zijn leven een nieuwe wending geven.

Hij opende het venster en ademde even de frisse ochtendlucht in. Het was pas eind februari maar het beloofde een stralende dag te worden. Zijn oude kater Frido lag vredig te slapen in de eerste zonnestralen die via het zijraam het huis bereikten. In de verte zag hij de schepen liggen in de oude haven van Málaga, een beeld dat hem zo vertrouwd was. Ook na de dood van zijn vrouw Euforia was hij in het grote appartement op de eerste etage in de Callet Maestranza blijven wonen. Zijn dochter en vooral zijn schoonzoon Juan Pedro hadden al heel vaak voorgesteld te ruilen, zij zouden zijn appartement willen overnemen. En hij kon toch veel beter wat kleiner gaan wonen in hun woning, een keurige flat met een lift?  Maar daar wilde hij niets van weten. Hier lagen zijn herinneringen, hier kende hij de mensen in de cafés en de koffiehuizen, hier maakte hij elke ochtend een praatje met de krantenverkoper in de kiosk.

Virgilio had onlangs nog eens goed rondgekeken in de flat van zijn dochter en zijn schoonzoon. Die lag in een wijk ver van het centrum. Je moest er met de bus naar toe, vlak achter het ziekenhuis. De flats waren er hoog en dreigend, vond hij. ‘Praktisch’ had zijn dochter gezegd. Veel moderner dan zijn oude huis dat nog stamde uit het begin van de vorige eeuw. ‘Blijf toch zelf in dat praktische huis wonen’, had hij gezegd. Maar zijn dochter vond de flat te klein voor haar gezin met twee opgroeiende dochters. Zij drong al maandenlang aan op een ruil. Dat zou kunnen zonder al te veel kosten en zij zouden zijn verhuizing regelen en betalen. Vandaag zou hij nog eens gaan overleggen met Juan Pedro, die voerde de druk op. Hij zou straks de trap niet meer op kunnen zonder lift, de huur zou wel eens flink kunnen stijgen. Maar hij was vastberaden: hij wilde blijven waar hij al dertig jaar met zoveel genoegen woonde.

Virgilio pakte zijn hoed en verliet hij het huis, zonder jas maar met zijn hoed en trouwe wandelstok. Hij stond nog wel stevig op zijn lange benen maar vorig jaar was hij zomaar een keer duizelig geworden en gevallen. De stok gaf hem zekerheid. Bij het Museo Municipal stak hij de drukke boulevard over en begaf zich naar de rust van de Plantentuin. Hij groette zijn oude klasgenoot Emilio die zoals altijd op een van de bankjes zat te kletsen met andere mannen die de hele dag te tijd schenen te hebben om alle wereldproblemen op te lossen. Hij kende Emilio nu al meer dan zeventig jaar, bedacht hij zich. Hij zag in hem nog steeds de jongen die altijd te laat kwam, altijd de boot miste.

Aan de overkant van de drukke Paeseo de Parque zakte Virgilio in elkaar. Heel elegant, heel langzaam. Voorbijgangers snelden toe, maar konden niet veel doen. Iemand legde een jas onder zijn hoofd en pakte de hoed op die op het trottoir was gevallen. De ambulance was er binnen vijf minuten en bracht hem naar het Hospital Civil, vlakbij het huis waarin hij niet wilde wonen. Het was te laat. De artsen konden alleen nog maar vaststellen dat Virgillio was overleden aan een hartstilstand.

De begrafenis was stil en eenvoudig, zonder pastoor, zonder heilige mis. Een opkoper haalde de flat leeg, in opdracht van zijn dochter en schoonzoon. Al binnen twee weken trok het gezin in het grote appartement aan de Maestranza bij de haven. Frido mocht blijven maar verder werd alles veranderd. Een nieuwe keuken, een nieuwe badkamer. En vooral ook nieuwe meubels, licht en kleurig. Weg met die donkere spullen van vader.
Op de vensterbank in de grote slaapkamer lagen twee gouden manchetknopen. Een herinnering aan een tijd die voorbij was, Juan Pedro droeg nooit manchetknopen.

Virgilio: een toevallige voorbijganger. Foto’s: Wllm Kalb, Málaga maart 2017