Het moderne pand op de hoek van de Herengracht en de Blauwburgwal detoneert niet echt. Het is duidelijk geen authentiek grachtenpand maar het heeft wel de allure van een statig Amsterdams huis. Het bevat een aantal kantoren en de bovenste verdieping zou een mooi penthouse kunnen zijn. Het gebouw dateert van 1952 en staat op de plaats waar op 11 mei 1940 een Duitse bom een reeks winkels en woningen op de Blauwburgwal en de Herengracht verwoestte.
Je moet het weten want niets herinnert aan deze tragedie die aan vierenveertig mensen het leven kostte. De gedenksteen die in het pand is aangebracht, nauwelijks leesbaar, is een herinnering aan de koffiehandelsmaatschappij Matagalpa van Harry Cohen Bendiks.
De gekleurde gevelsteen is afkomstig van een gesloopt pand op het Damrak en verbeeldt het interieur van een papierfabriek. Over de verschrikkingen van de oorlog helemaal niets.
Op zaterdagochtend 11 mei 1940 was een Duitse bommenwerper boven Sloterdijk aangeschoten en moest zijn twee bommen kwijt om gewicht te verliezen. Een bom viel op de het café op de Blauwburgwal, de andere kwam in de gracht terecht, ‘de modder zat tot aan de nok van de huizen’, vertelde een ooggetuige. Gasbuizen waren kapot, de waterleiding gesprongen, het was een ravage. Medisch personeel van de GGD-post op de Martelaarsgracht kwamen direct om hulp te bieden evenals de paters van de Dominicuskerk in de Spuistraat.
bron: Stadsarchief
Over het aantal doden ontstond nogal wat verwarring, Lou de Jong heeft het in zijn standaardwerk Nederland in de Tweede Wereldoorlog over vijfenvijftig doden, andere bronnen spraken over dertig doden. Nieuw archiefonderzoek houdt het op vierenveertig.
Het duurde nog heel lang voordat alles was opgeruimd. Nog in december 1940 stond in dagblad De Tijd dat een gemeenteraadslid vragen had gesteld aan B&W over de Blauwburgwal, het was er nog steeds niet opgeruimd, het verkeer ondervond er hinder van. Het zou tot begin jaren vijftig duren voordat alles weer netjes was en de doden waren vergeten.
Kalfjes 