Al jaren kom ik regelmatig in Enkhuizen dat aardige stadje aan de voormalige Zuiderzee met zijn haven, en gezichtsbepalend de Dromedaris. Vlakbij het station ligt het Snouck van Loosenpark. Ik ben er de laatste vijfentwintig jaar vaak aan voorbijgelopen maar pas vorige week donderdag op de hardraverij-dag, een dag vol plaatselijke folklore, ben ik eens beter gaan kijken.

Dan valt op hoe groot het park is en hoe ruim het is opgezet. Dat alles aan het eind van de 19^e eeuw, begonnen uit ‘liefdadigheid’ als een voorbeeld van verstandige woningbouw voor arbeiders.  De laatste Van Loosens hadden maar liefst zes dochters die geen van allen trouwden. De langstlevende  was, Margaretha Maria, zij erfde een enorm kapitaal van negen miljoen gulden. Dit bedrag was het startkapitaal van een fonds waarmee een ziekenhuis werd gesticht een groot huis voor ongehuwde dames en een park met vijftig woningen voor arbeiders die hadden bewezen fatsoenlijk te zijn.

Nog steeds valt op hoe ruim dit Snouck van Loosenpark is opgezet. Alle huizen, gebouwd in 1894/95, hebben een voor- en achtertuin, ze waren toen al voorzien van een eigen wc met ton, en aparte slaapkamers (geen bedsteden meer). Er is voldoende ruimte, het lijken helemaal geen benauwde arbeiderswoningen zoals ze die kennen uit de volksbuurten in de grote steden, hier is alles licht en aangenaam zo midden in de stad.

De woningen zijn inmiddels overgegaan van de Stichting naar een woningbouwvereniging en die is een aantal keer in de verleiding gekomen om de woningen apart te gaan verkopen. Maar daar heeft de gemeente een stokje voor gestoken het zijn nog steeds sociale huurwoningen, alleen het huis van de ‘opzichter’, een echte villa, is nu een B&B.
In de loop der jaren zijn de woningen wel gemoderniseerd, er zijn nu badkamers, er is centrale verwarming. De parkopzet is gebleven: geen auto’s voor de deur, geen café op de hoek. De nieuwbouw aan de rand van het park past mooi bij de opzet uit het verleden.
Inmiddels is het park een Rijksmonument geworden.