‘Roef’ is ypisch zo’n verdwijnwoord. Over tien jaar weet niemand meer wat het betekende. De roefjes verdwijnen ras.
Moderne binnenvaartschepen hebben een ingebouwd appartement aan boord met een douche en wifi. En plek voor wel twee personenauto’s aan dek.
Geen roefje meer met een bedstee en een kombuis.

Google kent alleen nog maar katten en voetballers die Roef(je) heten. De spellingcontrole van Word zet een rode streep onder het woord. Het ontkennen van ‘roef’ is al begonnen.

Ooit was het de veilige warme plek aan boord waar moeder de vrouw heerste. Waar de potkachel snorde, waar het wasrekje stond met je schone sokken en onderbroeken. Waar thee werd gezet. Het was er klein en benauwd. Het schip was er in de eerste plaats om geld mee te verdienen. Dat er ook nog gewoond werd was onhandig en onpraktisch. Maar je moest het er maar mee doen. Je vond er troost en een mariakaakje.
De grote kinderen gingen naar het schippersinternaat aan de wal, of naar opa en oma, pake en beppe. In de vakanties liepen ze in de weg.

Er zijn al tientallen musea in Amsterdam maar ik mis nog een roefjesmuseum, kan er best wel bij.

Op de foto boven de tjalk De Goede Vewachting uit 1916, die al jaren een mooi ligplaats heeft bij ons om de hoek op de Brouwersgracht. Achterop het roefje, met gehaakte gordijnen.
De foto onder maakte ik begin jaren zeventig. een tjalk ligt bij ons aan de overkant, voor de Groenlandpakhuizen, toen nog echte pakhuizen van papiergroothandel Bührmann