Een beetje verstopt achter de drukke weg langs de zee, in een klein parkje waar maar weinig mensen komen staat een groen uitgelagen borstbeeld. ‘La Perla de Cadiz’ staat er onder. Geen idee wie dat wel zou kunnen zijn. Niemand schenkt er enige aandacht aan. In het gidsje over de stad wordt dit eerbetoon niet genoemd.

Ik denk even aan onze parels van de Jordaan die een mooi plekje hebben gekregen op de Elandsgracht, het Johnny Jordaanplein. Daar staan de foeilelijke standbeelden bij elkaar: tante Leen, Johnny Jordaan (de enige echte Parel van de Jordan), Manke Nelis, accordeonist Johnny Meijer en  tante Mien en Bolle Jan. Een bedevaartsoord voor sentimentele Amsterdammers, meestal oud-Amsterdammers die nu in een verre buitenwijk van Purmerend of Lelystad hunkeren naar het echte Jordaangevoel dat nergens meer te vinden is.

Maar hier in de stralende Andalusische zon geen Jordaangevoel, geen sentiment. Een man laat zijn hondje uit, verder blijft het stil.
Verderop bij een doorgaande straat tref ik weer een standbeeld aan van La Perla, groter en lelijker ook, nu ook met een naam: Antonia Gilabert Vargas (1925-1975). Nu wordt het wat makkelijker zoeken: De parel van Cadiz was een grote lokale beroemdheid die nog steeds geleerd wordt. De flamenco staat hier in het zuiden in hoog aanzien. Er is zelfs een echt wetenschappelijk instituut dat zich helemaal richt op de ‘flamencologie’. Er zijn festivals, zang- en danswedstrijden, er is een prijs genoemd naar La Perla de Cadiz.  

Op You Tube is ze nog te zien in trilende zwartwit beelden. Een zangeres met passie en nog altijd heel veel fans.
Maar over niet te lange tijd zal ze voorgoed vergeten zijn. Nieuwe sterren vragen om aandacht en verdienen een eerbetoon. Vast niet meer in de vorm van een standbeeld in een parkje maar ergens in de ‘cloud’, op dat oneindige internet zullen eerbetonen opgericht worden voor nieuwe parels van de kunst.

Zie ook: https://wllmkalb.blog/2018/09/27/op-het-plein/