Sommige mensen zitten er niet mee, maar ik vind het lastig om tegen een volwassen vrouw een naam met een diminutief te moeten gebruiken: Renske, Chrisje, Aukje, Maartje. Volwassen mannen heten zelden Jantje of Beertje, hoogstens worden die varianten als koosnaam getolereerd. Maar veel meisjes houden de naam die zo mooi past bij een schattig klein meisje ook als ze allang geen meisje meer zijn.

Op een receptie raakte ik vorige week in gesprek met een vrouw met een flinke omvang. Ze stelde zich voor als Zwaantje. Ik kon die naam niet over mijn lippen krijgen. Zwaan, had nog gekund, maar het was wel een grote zwaan, gehuld in zwarte doeken, met zwaar opgemaakte ogen.
Ze vertelde enthousiast over haar werk achter de schermen bij een bekend televisieprogramma. Daar wilde ik meer over weten en we zochten een tafeltje op om even te gaan zitten. Ze kon goed vertellen en haar ogen straalden. Mij stelde ze geen enkele vraag. Een jonge vrouw kam op haar af en onderbrak ons gesprek. ‘O Swanee wat leuk jou weer eens te zien!’ riep ze luid en ging pal voor ons tafeltje staan. Swanee. Ja dat klonk beter dan Zwaantje. Ik hoorde die oude swingende song van Al Jolson, zag zijn ‘black face’. Good old Swanee.

De vriendinnen waren al in druk gesprek, ik leek niet meer te bestaan. Ik stond op en zei met enige nadruk: ‘Dag Zwaantje, ik ga nog even iemand goedendag zeggen’.