Die zaterdag had ze eerst boodschappen gedaan, daarna een stoofschotel gemaakt en ingepakt. Zoals ze dat wel drie of vier keer per jaar deed als ze vanuit hun bescheiden rijtjeshuis in Diemen-Zuid op weg gingen naar hun buitenhuis in Noord-Frankrijk. Just had zijn spullen ook al ingepakt, efficiënt als altijd. Hij was al helemaal klaar. Nu nog de poes oppakken en voor de zekerheid een riempje om doen.

Vroeger ging Slobo mee in een reismand maar dan begon hij tijdens de vier uur durende reis zo klagelijk te miauwen dat ze het de laatste keer anders had aangepakt, Hij mocht gewoon los in de auto, dan kon hij heerlijk op de hoedenpak naar buiten kijken. Just was bang dat hij klem zou kunnen komen te zitten onder het gaspedaal, maar Slobo bleef steeds keurig achterin de auto zitten en als hij eenmaal zijn plekje had gevonden kwam hij er niet meer vandaan.

Emma verheugde zich op deze kerst, Twee van haar drie kinderen zouden naar Sierck komen, alleen de jongste bleef in Berlijn waar ze een semester studeerde en veel nieuwe vrienden had gemaakt. Ze hoefde niet veel meer te doen. Vrijwel alles wat ze nodig had was ook aanwezig in hun huis in de heuvels, ze moesten alleen even langs de bakker rijden om nog wat stokbrood te kopen.

Just reed met plezier in de oude Volvo. De weg kende hij op zijn duimpje. Via Luik en Luxemburg was je, als alles meezat, binnen no-time op de vertrouwde binnenwegen van Lotharingen waar de menen een rare mengeling van Frans en Duits spreken. Hun huisje lag niet ver van de Moezel  vandaan –de Mosèl – in een streek waar nauwelijks toeristen kwamen.

Emma probeerde de krant te lezen tijdens het rijden, maar dat viel niet mee, door de lichte trilling dansten de letters voor haar ogen. Ze was al drie keer aan het interview met mark Rutte begonnen, maar wist nog steeds niet wat hij nou te vertellen had. Ze voelde rare krampjes in haar buik, toch geen griep zo aan he begin van de vakantie? Dat kon ze echt niet gebruiken. Ze keek achterom en zag Slobo die heel wakker op de hoedenplank zat ingeklemd tussen een extra warme jas en een tas met boeken die ze van plan was allemaal te lezen.

Bij dit paadje stopte Just om Emma te laten plassen.

‘Just kan je zo even stoppen, ik moet’, zei ze. Just keek stuurs voor zich uit. ‘We zijn er bijna, kan je niet even wachten, dan kan je gewoon thuis’. Hij reed net de Moezelbrug over bij Schengen, richting het drielandenpunt. ‘Nee, ik heb buikpijn, laat me even ..’  Ze reden via een klein stukje Duitsland Frankrijk binnen, zonder enige paspoortcontrole. Op de vertrouwde D64C reed Just een zijweg in en parkeerde de auto op de ingang van een bospad. ‘Nou ga maar even, als je zo nodig moet. Maar pas op de poes ..’ Just overhandigde haar zowaar een rolletje toiletpapier. Emma opende het portier en pakte voor de zekerheid de riem van de poes. Die sprong op de zitting en vervolgens op de grond. Hij keek nieuwsgierig rond en bleef aarzelend staan. Emma had Slobodan weleens vaker meegenomen op een wandeling, altijd aan een riempje, vastgemaakt aan de halsband. Slobo volgde Emma richting het bosje waar ze even neer wilde hurken. De kat rook aan het gras, wilde verder maar de halsband hield de poes tegen.Toen klonk er een heftige knal. Jagers, wist Emma. De poes schrok zo erg dat hij heftig aan de riem trok en zijn kopje los wist te maken, Slobo verdween onder de hoge varens die de bodem bedekten. Emma had dat allemaal pas in de gaten toen ze haar broek omhoogtrok. Ze keek vertwijfeld naar de riem die ze in haar linkerhand hield met daaraan een lege halsband. Blauw met een steentje. ‘Slobo, Slobo, riep ze luid, maar de kat kwam niet tevoorschijn. ‘Just, Slobo is er vandoor’ riep ze naar de auto. Just was bezig met de tomtom, die hier eigenlijk overbodig was, hij kende de weg op zijn duimpje. Geërgerd keek hij op. ‘Wat is er?’ vroeg hij. ‘Slobo heeft zich los gemaakt, hij is geschrokken van iets. Ik zie hem nergens meer, Roep jij hem eens.’ Justus gedoogde de kat in huis, echt dol was hij niet op hem. Maar nu kwam hij toch uit de auto en liep het pad op, keek links en rechts en riep nu en dan zachtjes ‘Poes, poes.’

‘Je had hem gewoon in de auto moeten laten, dan was er niets aan de hand geweest, we zijn bijna thuis.’ ‘Daar hebben we nu niets aan, aan die goede raad van jou. De poes is weg, ik ga hem zoeken’. Emma liep door de hoge varens, verder het bos in, ze riep zijn naam, maar Slobo liet zich niet zien. Just was weer in de auto gaan zitten. ‘En nu?’ vroeg Emma. ‘Ik blijf in ieder geval hier, Rij jij maar naar huis en ga even langs bij de bakker in Kerling. Straks is alles uitverkocht. ‘OK als jij dat wil, misschien komt hij wel kijken als ik weg ben. Zal ik wat kattenbrokjes hier laten, misschien komt hij daar wel op af.  Just hielp haar met een kampeerstoeltje dat nog in de kofferbak lag, Emma installeerde zich met de krant en een plaid.  Just reed weg.

Ook nu lukte het haar niet om het interview met Rutte geconcentreerd te lezen, steeds werd ze afgeleid door de geluiden van het bos, auto’s in de verte en om de zoveel tijd het geknal van de jagers. Geen geritsel dat wees op de aanwezigheid van een bange poes. Het was vochtig in het bos, en het begon koud te worden. Steeds weer liep ze het bospaadje op en riep ze zijn naam, fluisterend, schreeuwend, wanhopig. Emma zag voor zich een in elkaar gedoken poes, bang en nat, die verlangede naar zijn veilige plekje achter de potkachel van het buitenhuis.

Aan het eind van de middag, het werd al donker, kwam Just terug. ‘Dit heeft geen zin’, zie hij. ‘Die kat kan al wel kilometers verder zijn’. Als hij op zoek was naar jou was hij allang tevoorschijn gekomen. Kom nou maar mee naar het huisje, ik heb de kachel aangemaakt, daar is het lekker warm. Emma wilde niet weg van de plek waar Slobodan was verdwenen, maar ze wilde ook wel graag even wat eten en zich warmen bij het vuur. Ze had tranen in haar ogen toen ze wegreed met Just.

Aan het eind, links is het huisje van Just en Emma

Het was maar twintig minuten rijden. Het huisje stond erbij als altijd. Just had het lichtje van de kerstster aangedaan, de kachel brandde, de boodschappen waren uitgepakt. Ze maakte thee en at wat van de kerstkrans die klaar stond op tafel. De buurvrouw belde aan en in haar best schoolfrans vertelde Emma wat er was gebeurd. ‘Ach die komt wel weer terug, dat gebeurt hier zo vaak, dat beesten verdwijnen. Ze komen vaak na een paar dagen weer eens kijken en zo niet, dan heb je hier zo weer een nieuwe kat, José heeft nog een paar jonge katers rondlopen. Kom maar eens kijken.’ Maar daar wilde Emma helemaal niets van ween. Ze wilde haar Slobodan terug die ze als kitten uit Kroatië had meegenomen en met de fles had grootgebracht. Ze hield echt van dat beestje.

In het begin van de avond, toen het al donker was reed Emma nog een keer terug naar het bospad. Het kostte enige moeite om het te vinden, maar ze herkende de de boom met de klimop die bij de ingang stond. Opnieuw liep ze het pad op, riep zijn naam, rammelde met de kattenbrokjes. Ze hoorde vreemde vogelgeluiden, een bosuil, een houtduif. Maar geen kat. Niks.

Die nacht kon ze niet slapen. Onrustig luisterde ze naar het lichte gesnurk van Just, de takken die zachtjes over het dak van het schuurtje veegden, de wind bij de bomen langs de beek. Zou Slobo nu op zoek zijn naar het huisje, of zich nog steeds schuilhouden bij dat bospad? Hij zou toch een keer honger krijgen, op zoek gaan naar eten. Zou hij vogels vangen in het bos of muizen? Het was een echte jager, zelfs in Diemen kwam hij regelmatig thuis met een prooi die hij altijd neerlegde onderaan de trap.

Al heel vroeg stond Emma op. Het was stil in huis. Ze dekte de tafel, er was rozijnenbrood, ze legde de verse croissants even in de oven. Ze maakte sinaasappelsap en liep de tuin in om wat verse bieslook te plukken uit de moestuin. Het begon langzaam een beetje licht te worden.
Bij het schuurtje zat een poes. Hij was bezig zich schoon te likken, een poot omhoog. Slobo? Ze riep hem en de poes keek op. Ze moest goed kijken, was hij het echt? Zijn vacht was nat, de blik in zijn ogen was anders, wantrouwend. Langzaam kwam de poes op haar toe en liep als vanzelf mee naar de deur van de keuken. Bijna automatisch liep hij naar de plek waar zijn bakje stond en hij streek met zijn natte lijf tegen haar benen.

Met haar kleren aan kroop ze bij Just in bed. Ze kroop dicht tegen hem aan, hij sliep nog half. ‘Slobo is er weer’. ‘Wat zeg je?’, mompelde hij. Wie is er weer?