Bij het opruimen van bestanden op mijn computer kwam ik het begin tegen van nog een verhaal over Caroline uit Bussum.Vanochtend heb ik het afgemaakt. Ik ben n bezig met het samenstellen van een verhalenbundel waarin ook alle verhalen over Caroline bij elkaar komen te staan.

De bontjas van moeder

Het was opnieuw geen winter om een bontjas te dragen, anders had ze het zeker gedaan. Caroline had de jas geërfd van haar moeder, een mooie nerts in prima staat. Minstens vijftig jaar oud en door haar moeder nog vermaakt naar de mode van 1975. En die hing al jaren bij haar op zolder in een speciale hoes.
Elk jaar overwoog ze om die jas toch eens te gebruiken. Maar ze aarzelde dan en liet hem weer boven hangen. ‘Doe dat ding toch weg’, had ik vaak genoeg gezegd, want ik wilde niet met haar op stap in zo’n jas van dierenhuidjes. ‘Dat kan nu echt niet meer’, zei ik. ‘In Amsterdam worden dames die rondlopen in dergelijke bontmantels met verf besmeurd, dat risico wil je toch niet lopen?’ ‘Nee’, zei Caroline, ‘maar ik moet komende week naar Zürich en daar wordt nog wel bont gedragen. Echt waar. Daar zijn ze niet zo gevoelig als in dat Amsterdam van jou’.

Ze had de hoes mee naar beneden genomen en op de bank gedrapeerd. ‘Moet je kijken wat een beauty’ zei ze en ze ritste de hoes open.
Het eerste wat ik zag waren beestjes die wegkropen uit het licht. Het korte jasje zag er aangevreten uit, overal lag een soort poeder, de kraag was kaal, het bont was gewoon verdwenen. ‘Hoe kan dat nou’, riep Carolien vertwijfeld, ‘ik heb overal anti-motpapier tussen gelegd. Dat kan toch niet’. Ze zag de beestjes nu ook bij de rand van de mouw, daar zaten gaten in de voering.
Haar hand ging over de zachte stof, ze klopte liefdevol op de zijpanden. ‘Mijn moeder was er zo trots op. Ik ben nu net Juliana, zei ze dan. Die jas had inderdaad iets vorstelijks.’ Maar nu was de warme bruine kleur vaal geworden, de glans was eraf. Er viel niet meer mee te pronken, ook in Zürich niet.

‘Gewoon wegdoen’, zei ik. ‘Net om treuren, Jouw moeder is al twaalf jaar geleden gestorven, Nu kan je nog een keer een beetje afscheid nemen.’
Ik pakte een vuilniszak uit de keuken en propte de bontjas erin, het paste net.
Caroline knikte. ‘Het is goed zo’, zei ze.