Ja, ik sta daar ook, gelukkig een beetje achteraan, met een mondkapje op zodat niet iedereen weet dat ik het ben. Maar ik heb al vervelende mailtjes gekregen van mensen die me herkend hebben. Ik wilde niet, had wel wat anders te doen maar Sean stond erop dat zoveel mogelijk stafleden mee naar de persbijeenkomst zouden gaan. Vanwege de komst van Mr President moesten we een hele afdeling verhuizen en dat heeft wat voeten in de aarde. We zijn echt vanaf zeven uur in de ochtend bezig geweest met de voorbereiding, de aansluiting van alle apparatuur, het schoonmaken van de noodvoorziening, het informeren van het personeel. Het bleek opeens dat ik voer veel minder mensen kon beschikken want er waren wel vijftien verplegenden overgeplaatst naar de verzorging van patient number one, ik moest het maar doen met twee stagiaires die nog nooit in een militair hospitaal hadden gewerkt. 

Ik schrok van al die heisa rond Mr Trump en moest denken aan de taferelen die ik had gezien in het ziekenhuis in Brooklyn in New York waar vorig jaar nog werkte. Via de eerste hulp kwamen dagelijks honderden nieuwe patiënten binnen, ze wisten niet waar ze die laten moesten. Er werd een enorme tent op het terrein gezet waar de eerste opvang plaats vond. Er waren veel te weinig artsen en verpleegkundigen om al het werk te doen, er werden studenten in opleiding ingeschakeld om hulp te bieden.  Vrijwilligers zorgden voor de maaltijden. Er was dagelijks spoedoverleg met de lokale bestuurders om maatregelen te treffen, het virus leek niet te stoppen, patiënten werden doorverwezen naar ziekenhuizen ver weg. Ik hoorde van collega’s dat het in andere wijken van de stad nog veel erger was. 

Hier in het Walter Reed is het een vijfsterrenhotel vergeleken met de ziekenhuizen in de provincie. Ik schaam me dood.