Willemijn van Dijk noemt Marianne van Oranje-Nassau een ‘vergeten prinses’. Dat was ze misschien halverwege de vorige eeuw maar sindsdien zijn er zeker zes boeken gewijd aan de enige dochter van koning Willem I die na haar opzienbarende scheiding het zwarte schaap van de familie werd. ‘De prinses Albrecht van Pruisen’ zoals ze in Den Haag werd genoemd woonde na haar huwelijk lang in Berlijn. Na haar scheiding volgden er rusteloze jaren van reizen naar Italië, naar het Heilige Land, naar Egypte en Syrië. Op Sicilië schonk ze het leven aan een buitenechtelijk kind, haar zoon Johannes Willem., zoon van de man met wie ze de rest van haar leven zou delen, haar bibliothecaris en secretaris Johannes van Rossum.

Prinses Marianne hield zeker van Italië, ze kocht een huis aan het Comomeer, bestemd voor haar oudste dochter Charlotte. Ze verbleef een winter in Rome, en zoals veel intellectuelen uit de 19de eeuw hadden ze over Italië een romantische voorstelling, de bakermat van alles wat mooi en verheven was.

Voor zichzelf en Johannes van Rossum kocht ze in Erbach bij de Rijn in het hertogdom Nassau het verwaarloosde kasteel Reinhartshausen dat ze liet opknappen en verfraaien. Daar bleef ze ook na de vroege dood van Johannes Willem wonen tot haar dood in 1883.

Prinses Marianne was voor haar tijd een opmerkelijke vrouw die zich weinig aantrok van de conventies van haar tijd. Ze was een diepgelovige vrouw die zich bewust was van haar bevoorrechte positie, maar altijd haar eigen keuzes maakte. Er verschenen schandelijke verhalen over haar, grotendeels gebaseerd op roddel en fantasie. Feministes zagen in haar een voorloopster en medestrijdster.

Genoeg reden om een boek aan haar te wijden. Maar het had beter ‘De Duitse prinses’ kunnen heten, want een groot deel van haar leven bracht ze in Duitsland door, haar moeder was Pruisisch, haar man en drie van haar vier kinderen waren Pruisisch, maar dat is natuurlijk een minder aantrekkelijke titel.