Toen ze pas in Bussum woonde kreeg mijn vriendin Caroline een boekje in handen van de Volksuniversiteit. Er stonden de cursussen in die in de komende maanden gegeven zouden worden. Veel talen en praktische zaken zoals budgetbeheer en het maken van cupcakes, ook zoiets als ‘Mandela training’ en ‘Balans in de ziel’. Carolines oog bleef hangen bij een cursus ‘Lessen van de filosofie’. Er zou aandacht worden besteed aan verschillende oude en nieuwe filosofen en vooral aan het nut dat al die filosofische arbeid had opgeleverd. Ze had tijdens haar vele kunstopleidingen hier en daar wel eens iets geleerd over het onderdeel filosofie maar er niets van onthouden. Caroline was meer praktisch ingesteld en jaren bezig geweest met vragen als: ‘hoe verdien ik mijn eigen geld’, ‘hoe ontkom ik aan deze enge relatie’, ‘hoe kom ik aan een prettige woning’ en ‘hoe houd ik mijn hoofd boven water’.

Toen ze de antwoorden op die vragen had gevonden en in de praktijk had kunnen brengen was ze al een eind in de zestig en eindelijk toe aan wat bezinning: waarom doe ik dit allemaal.

Er waren tien cursisten, onder wie een wat klef echtpaar en drie bebrilde spichtige jonge mannen in slobbertruien. Een tamelijk omvangrijke vrouw van ongeveer haar leeftijd kwam naast haar zitten, ‘Ik zie je heel soms op de markt en in de bibliotheek en vind je er altijd zo smaakvol uitzien, ik heb altijd kennis met je willen maken en nu is het dan zover’. Ze heette Margreet en deed iets in het ziekenhuis. Caroline liet haar lekker kletsen en wachtte rustig af.

De docnet was veel jonger dan ze had gedacht, een knappe man met mooi donker golvend haar. Hij begon met het stellen van een aantel vragen, waarop door sommige deelnemers aarzelend werd geantwoord. Het bleek dat veel van hen al een hele serie cursussen op het gebied van filosofie hadden gevolgd, ze beheersten het jargon en wisten het verschil tussen Kant en Hegel.

Caroline zweeg en luisterde, ze had nog nooit nagedacht over de vraag over het nut van tijd, of de rol van het noodlot in haar leven. Margreet wel, die had heel veel aan de lessen van de filosofen, daardoor stapte ze elke ochtend monter uit bed en kon ze tegenslagen makkelijker verwerken.

‘En jij’, vroeg de docent aan Caroline, ‘wat helpt jou om tegenslagen op te vangen?’ Tja, hoe deed ze dat? Een borrel inschenken, dacht ze, haar dochter bellen – tenminste als ze geen ruzie hadden gehad, de berging opruimen. Ja dat laatste hielp nog het meest.

De docent hield een heel verhaal over kleine en grote levens, hoe we ons kunnen verliezen in het kleine leven en blind zijn voor de grote levensvragen die ieder van ons tegenkomt  en waar de filosofie een antwoord op probeert te geven. 

‘Maar ik ben echt opgelucht als de berging weer is opgeruimd de overbodige spullen zijn weggedaan en ik weer alles kan vinden.

De docent hield een heel betoog over de menselijke neiging om te ordenen. De chaos om ons heen is zo enorm, maakt ons zo angstig dat we houvast zoeken aan de orde in de keukenla. Margreet knikte.

Ja, dacht Caroline, houvast, maar vooral om de kurkentrekker blindelings te kunnen vinden.