Die Margreet was een beetje opdringerig.

Een week na de eerste cursusbijeenkomst Filosofie belde ze al naar Caroline. Ze had gehoord dat ze verstand had van schilderijen en nou had ze via een erfenis een doek gekregen, en ja ze wist niet of het wat wat voorstelde, maar volgens haar familie was het een kostbaar kunstwerk dat op een veiling heel wat zou opbrengen. Je hoort wel eens van die enorme bedragen…

Enfin, Caroline ging bij haar kijken op de Meentweg, niet ver bij haar vandaan. Margreet had er een aardige woning, wat rommelig ingericht met een groot raam op een ondiepe tuin. Het schilderij lag nog verpakt in bubbeltjesplastic op tafel.

‘Is het gesigneerd’, vroeg Caroline als eerste terwijl Margreet de verpakking losmaakte. ‘Geen idee, daar heb ik nog helemaal niet op gelet’, bekende Margreet. Er kwam een abstract schilderij tevoorschijn met veel bewegende lijnen, nogal wild. Rechtsonder  stond een onleesbare naam. Als eerste bekeek Caroline de achterkant. Er zat een etiket op met de naam van een kunsthandel uit Düsseldorf, een naam die ze wel kende. 

‘Ik kan het niet meteen thuisbrengen, maar het is zeker de moeite waard om er eens beter naar te kijken.’ Margreet bood thee aan en ze had heerlijke petitfours op een schaaltje neergelegd. Caroline bedankte, de gastvrouw nam er twee. 

‘Weet je, ik vind het zo aardig dat je bent gekomen. Ik heb een verrassing voor je, ik heb twee kaartjes voor de Mattheus in Naarden. Misschien overval ik je ermee, het is op Palmzondag al. Heb je zin om mee te gaan? Mark Rutte komt daar ook altijd’.

Niet vanwege Rutte maar Caroline had een godschuwelijke hekel aan de passiemuziek van J.S.Bach. Die langzame zee van klanken die maar voort klotst, uren lang. Ze was er als kind al mee naar toe genomen, in Musis in Arnhem, omdat het zoontje van vrienden van haar ouders meezong in het jongenskoor. Ze had de stoelen om zich heen wel tien keer geteld, ze had de achterhoofden van de mensen die voor hen zaten uitvoerig bestudeerd. Het duurde en duurde maar, die koralen werden keer op keer herhaald. Haar moeder hield haar het tekstboekje onder haar neus, ze moest meelezen, dat afschuwelijke masochistische lijdensverhaal.

‘Nee dank je Margreet. Op Palmzondag ga ik altijd iets leuks doen met mijn dochter. Die is wel toe aan een verzetje’, verzon ze ter plekke. 

‘’.