Zeker in dit weekend van het Amsterdam Dance Event ADE bruist de stad. Rond negen uur ’s avonds maken duizenden jongeren zich klaar om uit te gaan, om zich uit te leven in een van de vele clubs waar gefeest wordt. En daar hoort tegenwoordig een pilletje bij om het vol te kunnen houden. Heel gewoon.

Toen ik nog ging feesten, lang geleden alweer, gebeurde dat ook. Niet massaal, niet zo openlijk. Daar haalde ik mijn schouders over op, moesten zij weten. Ik deed er niet aan mee, veel te bang voor het onbekende. Ik dronk jonge jenever zonder ijs, met mate, om me prettig te voelen, dat was genoeg.

Terwijl de duizenden feestgangers extatisch bewegen op de keiharde muziek, bevinden zich in de krochten van de maatschappij mensen die hun drugs invoeren, bezorgen, verhandelen. Illegale handeltjes, duister zaakjes, snelle scooters, stapels bankbiljetten, onduidelijke figuren die het vuile werk doen.

Over zulke onduidelijke figuren gaat de nieuwe film van de Waalse gebroeders Dardenne ‘Tori et Lokita’. Een harde film die de uitbuiting en het uitzichtloze leven toont van de meest kwetsbaren uit die onderwereld, kinderen zonder rechten die trachten te overleven en worden misbruikt.

Het is geen feest deze film, maar een harde, ongenadige blik op de rauwe werkelijkheid die keihard aankomt, net zo hard als de muziek op de ADE- feesten in de stad.