Mijn tweede vriend, Jan-Willem vertelde erover. Ergens in de buurt van La Spezia in Italië lagen verborgen dorpjes waar je alleen met de trein kon komen. Of ik mee wilde.
Niemand had nog van de Cinque terre gehoord. Er kwamen in augustus wel wat mensen uit Milaan en Rome, maar buitenlanders kwam je er helemaal niet tegen. We logeerden in Vernazza, een van de mooiste Italiaanse dorpjes langs de kust. In een pension van een ouder echtpaar dat alles deed om het ons naar de zin te maken. We aten in de dorpscafé’s wat de pot schafte, dronken veel witte wijn en wandeleden langs glibberige paden langs de kust. Het was er nog doodstil.
Dat is nu wel anders. In alle gidsen staan de vijf dopen aan deze droomkust vermeld. Het is een Unesco werelderfgoed geworden. Bij wandelaars staan de wandelpaden langs de rotsachtige kust van de Cinque terre bovenaan de favorietenlijstjes. Van mei tot ver in oktober loop je daar in een lange sliert en ’s avonds moet je vechten om een plekje in een van de restaurantjes te veroveren. “Net als Kinderdijk zijn de dorpen van Cinque Terre sinds zij op de Unesco werelderfgoed lijst gezet zijn te overbevolkt door de enorme stroom toeristen en is het proppen in de nauwe straatjes en in de trein die de verbinding vormt tussen de dorpen. Schilderachtig vanaf zee, maar veel te druk om goed doorheen te lopen”, schrijft een Nederlandse toerrist die er was in 20116.
Ik was er in 1967 en maakte maar een paar zwart-witfoto’s met m’n nieuwe camera die ik nog moest uitproberen. Onlangs vond ik de negatieven weer terug. Dierbare herinneringen.
Zie ook https://wordpress.com/posts/wllmkalb.blog?s=Cinque+terre
Kalfjes 