Niemand keek verbaasd op toen we hoorden dat Margreet was benoemd tot directeur van het nieuwe Cultureel Centrum.

Begin jaren tachtig waren meisjes nog niet zo lang als tegenwoordig, zelden waren ze langer dan mijn 180 centimeter, maar Margreet stak ver boven mij uit, zeker als ze haar favoriete rode pumps droeg met torenhoge hakken. Daarbij kwam dat ze een stem had van een sergeant-majoor, zelfs als ze fluisterde kon je nog elk woord verstaan in de verste hoek van de kamer. Ze sprak keurig verzorgd Nederlands, je hoorde haar dubbele achternaam. Ze was een goede vriendin van mijn collega Joop, volgens oud-leerlingen die ik nog steeds tegenkom, de leukste leraar Nederlands die ze ooit hebben gehad. Joop organiseerde toen al voor collega’s en vrienden Italiaanse avonden, met muziek, poëzie en veel heerlijke hapjes.
Margreet hield op zo’n avond een verhaal over Italiaanse schrijfsters waar ik nog nooit van had gehoord. Ze wist ons enorm te boeien met die welluidende stem, ze had ook echt iets te vertellen, je voelde haar enthousiasme. Kortom, een leuk mens met heel veel verborgen capaciteiten. 

Ze werkte indertijd als docente Frans op een gymnasium in Amsterdam-Zuid maar deed ook veel werk voor het familiebedrijf in Twente, een bekende machinefabriek.
Op zondagmiddagen gingen met in die jaren met een groepje collega’s een paar keer in Brussel naar de opera, destijds beroemde uitvoeringen. Margreet gaf van tevoren een uitvoerige toelichting en ook tijdens de ,lunch en tijdens de lange busreis voerde ze het hoogste woord.

Het nieuwe Cultureel Centrum lag al vanaf het begin van zijn bestaan onder vuur. Dit troetelkind van de wethouder kostte enorm veel geld, de programmering stond ter discussie en eigenlijk had het gebouw een totaal andere functie moeten krijgen. Over de benoeming van Margreet werd meteen gezegd: ze krijgt die goedbetaalde baan alleen omdat ze een vrouw is en deel uitmaakt van het politieke clubje dat hier in de stad al jaren alle baantjes uitdeelt aan vriendjes en tegenwoordig vooral vriendinnetjes.

Er kwamen lelijke ingezonden brieven in de krant, er werden vragen gesteld in de gemeenteraad en toen Margreet een medewerkster ontsloeg omdat die aantoonbaar had gesjoemeld met de boekhouding, kreeg ze helemaal de wind van voren.
Na vier maanden diende ze haar ontslag in. De rust keerde terug, er werd een man benoemd die het gedeukte Cultureel Centrum er weer bovenop moest helpen.

Onlangs kwam ik Margreet weer tegen. Geen spatje veranderd. Het blonde haar was grijs geworden, maar haar ogen waren nog net zo stralend als vroeger, haar stem klonk nog steeds luid en keurig. Het ging heel goed met haar. Ze had jaren in Italië gewoond en gewerkt en gaf nu lezingen en cursussen door het hele land over Italiaanse kunst en cultuur. En die ongelukkige periode bij het Cultureel Centrum, hoe keek ze daar op terug?
‘Ach, dat was een rimpeling, een korte, vervelende periode. Maar dat ligt al zo ver achter me. Ik heb daarna zo veel mooie dingen gedaan en doe dat nog steeds. Vergeven en vergeten, vooruit kijken, avanti! Dat is mij devies.’
Ze droeg nog altijd rode pumps met zeer hoge hakken. Ze stonden verbluffend goed bij haar zwarte pantalon. 

[Zoals altijd in mijn verhalen: deze zijn voor een groot deel gebaseerd op mijn herinnering. Namen kunnen zijn aangepast en situaties verschoven waardoor de inhoud niet meer altijd gelijk is aan de werkelijkheid – maar er wel heel veel op lijkt.]