Vanavond weer de Rijdende Rechter. Over buren die ruzie krijgen over een schutting, of een boom, meestal ver weg, in troosteloze uithoeken van het land. Het begrip Leedvermaak is nooit zo duidelijk getoond: plezier beleven aan de ellende van anderen.

Het liefst zie ik een ruzie tussen de buren die het vroeger goed met elkaar konden vinden. Die over en weer op bij elkaar op de verjaardag kwamen, op de kat pasten als ze met vakantie waren.
Maar de stemming is helemaal omgeslagen. Ze haten elkaar. Halen rare streken uit om de ander dwars te zitten. Want de buren hebben zonder overleg een schutting geplaatst die wij niet mooi vinden, die te hoog is, een stukje op onze grond staat. Of een boom laten groeien die blaadjes laat vallen in onze vijver. En dat allemaal omdat ze gewoon jaloers zijn. Omdat ze niet deugen.

De ene partner is het meest aan het woord, de andere zit er verbeten bij, maar je ziet: dat is de kwade genius. Die smalle mond, die felle ogen. Die fluistert de ander iets in en ‘Ja,’ zegt die dan: ‘Ze maken met opzet heel veel lawaai als wij eens buiten zitten; ze zetten hun auto expres voor ons raam.’
Daar gaat het om, die gemene opmerkingen, die vuile blikken. Dat kan gaan acteur hen nadoen. Dat is het echte leven.

Het komt nooit meer goed. En Meester Frank Visser blijft altijd zijn neutrale zelf. Met een hoed of een pet, met kaplaarzen of een loden jas, hij stelt zijn kritische vragen, mompelt wat en doet zijn onherroepelijke uitspraak waar ze het dan maar mee moeten doen. De ene partij zit beteuterd te kijken de ander lacht bescheiden, een echte overwinning wordt het nooit, want als buren moet je toch weer met elkaar verder.

Nee hoor, ik kan gelukkig heel goed opschieten met mijn buren, aan beide kanten. Heb de Rijdende Rechter dus niet nodig. Maar burenruzies, daar kan ik geen genoeg van krijgen.

Zie ook: De Rijdende Rechter op de ordinaire toer http://wp.me/p1MauM-9t