Ze woonden ergens achter Bilthoven in een oud huis met erkers en serres. Een huis dat nodig eens opgeknapt moest worden, maar daar was geen geld voor, zoals er nergens geld voor was. Het huis was gebouwd door hun vader in betere dagen. Maar het geld was opgegaan aan onduidelijke beleggingen en een faillissement waar niemand meer over sprak. Anna en Hanna Feith woonden nu alweer jaren alleen in het grote huis. Ze kwamen nooit boven, want daar lekte het, wassen deze ze zich in de keuken bij het warme water van de enorme boiler, ze sliepen in het zijkamertje waar nog het bureau van hun vader stond.

Iedereen dacht dat ze tweelingzussen waren, ze leken sprekend op elkaar. Maar ze waren slechts halfzusters. Anna was twee jaar ouder maar juist kleiner, haar moeder was teruggegaan naar Amerika. Hanna was geboren vlak na het tweede huwelijk van hun vader, haar moeder stierf toen ze vier was. Huishoudsters en juffies hadden de opvoeding van de meisjes op zich genomen, maar ze hadden vooral elkaar opgevoed. Vader was altijd op reis, als hij thuis kwam overlaadde hij de meisjes met cadeaus. Het waren cadeaus die hij zelf graag had gekregen, trapauto’s, ridderzwaarden en indianentooien.

Ze woonden nu alweer dertig jaar alleen in het grote huis. Aanvankelijk hadden ze een huurder gehad, meneer Pol, die de kamer boven-achter bewoonde en prachtig piano kon spelen. Zowel Anna als Hanna waren verliefd op hem geworden, hij had zulke mooie handen. Maar meneer Pol toonde geen enkele belangstelling en toen ze hem een keer zoenend hadden aangetroffen met een jongeman, zogenaamd een bijles-leerling, hadden ze hem de huur opgezegd.

Ze leefden van hun aow en de lijfrente die Hanna kreeg uit het legaat van haar moeder. Een lijfrente die zou duren tot haar dood. Ze konden er net van rondkomen, de vaste lasten waren hoog. Met hun oude Renault 4 reden ze één keer in de week naar de reformwinkel in Zeist om boodschappen te doen, de rest haalden ze bij de Aldi. Gelukkig waren ze al jaren vegetariër, dat scheelde weer.

Maar nu was Hanna ziek. Last van haar pijn op haar borst, benauwdheden. De laatste keer dat ze een dokter had gezien was veertig jaar geleden toen haar blindedarm was ontstoken. Hanna maakte zich zorgen. Wat zou er met Anna gebeuren als zij eerder dood zou gaan? Ze kon dan niet in het huis blijven wonen, ze zou de auto moeten wegdoen. Toen de pijn bleef aanhouden en de benauwdheid steeds erger werd, pakte ze haar verzekeringspapieren en haar al jaren verlopen paspoort en duwde die Anna in haar handen. ‘Hier’, zei ze. ‘Luister, straks gaat Anna dood, maar Hanna blijft leven. En de lijfrente gaat gewoon door, geen mens die er achter komt.’ En zo was het ook.
Een week later zat één freule Feith bij de kist in het kille crematorium.
‘Rust zacht  – Hanna’ stond er op het grijze lint.