Caroline had me uitgenodigd om met haar mee te gaan naar Assen. Ze wilde het verbouwde Drents museum wel eens zien en we zouden langsgaan bij een galerie, ergens diep in de provincie, waar interessant werk te zien zou zijn. Zoals vaker op zulke lange autoritten hadden we al snel een indringend gesprek. Dit keer – en ook dat was al vaker gebeurd – ging het over de moeizame relatie met haar dochter. Jens (eigenlijke  Johanna, naar haar grootmoeder van moederskant, voor vrienden en collega’s  Jane, alleen in de familie Jens) is juriste en werkt bij een multinational aan de Zuidas.  Volgens haar moeder bekijkt ze haar persoonlijke relaties ook altijd door een juridische bril: welk contract zijn we aangegaan, houd je je daar wel aan? Welke sancties staan er op het verbreken van het contract?
Het was heel simpel gegaan. Jens belde haar terwijl ze bezoek had. Ze beloofde terug te bellen maar vergat dat. Toen ze de volgende dag belde was Jens woedend, ze had zich niet aan de afspraak gehouden. Diezelfde avond nog, vertelt Caroline opgewonden, stapte ze in haar auto en reed naar de Beethovenstraat in Amsterdam waar Jens een etage heeft. Ze wilde eerst niet open doen maar na enig aandringen werd ze binnengelaten en kreeg toen een hele lading verwijten over haar heen. Zij stond altijd voor haar moeder klaar, maar als zij eens iets van Caroline vroeg, gaf ze niet thuis.

We waren inmiddels al voorbij Zwolle en toe aan koffie. Aan het wankele tafeltje van het wegrestaurant zei ze opeens: ‘Maar ik heb het alleen maar over mezelf en mijn sores, hoe is het eigenlijk met jou?’ Daar raakte Carolien een punt. Al die jaren dat ik haar nu ken, heb ik heel veel verhalen moeten aanhoren, over haarzelf, haar mannen, haar minnaars, soms over haar dochter, maar ze was altijd erg gauw klaar als het anderen betrof. Ik was daaraan gewend, wist dat ze me mocht, dat liet ze zo tussendoor wel blijken, maar aan verhalen over mijzelf kwamen we nauwelijks toe. Ik weet dat aan het feit dat mijn leven zoveel bleker is dan het hare. Wat heb ik eigenlijk te vertellen? Ze is echt niet geïnteresseerd in de verhalen over mijn  katten, kinderen heb ik niet. Ik vond het dus niet zo vreemd dat ze me onderbrak toen ik net was begonnen met een verhaal over die aardige cursist die me achtervolgt als een groupie en verder ging met haar verhaal over Jens.

We hadden overigens een geweldige middag samen. En het komt vast weer goed tussen haar en Jens, dat gaat altijd zo. En dat verhaal over die groupie? Ik schrijf er nog wel eens een blog over.

Meer over Caroline:
Caroline uit Bussum http://wp.me/p1MauM-NG
Er iets aan laten doen http://wp.me/s1MauM-liften
De lifter http://wp.me/p1MauM-1ig