Iedere ochtend zet ik me ertoe om een sudoku te maken uit de krant. De moeilijkste uiteraard. Een oefening om de hersens fris te houden, een oefening ook in geduld, want het oplossen van een sudoku vergt geen superinzicht maar wel een eindeloos geduld. Je moet alle mogelijkheden nagaan. Als je er een overslaat koppen de rijtjes niet en loop je ergens vast.

Op de achtergrond klinkt de radio. Ik hor niet wat er gezegd wordt, ben geconcentreerd bezig met mijn puzzel, poes naast me in de stoel. Als er iets belangrijks wordt gemeld schakel ik over, ik hoor precies wat er gezegd wordt en weet dan later niet waar in de puzzel ik precies was gebleven. Ik voel me uitgedaagd. kom, ik ga weer verder, het moet af, dit ritueel moet ik tot een goed einde brengen.

Regelmatig komt het voor dat het niet lukt. Ik heb ergens een fout gemaakt en ik blijf halverwege steken. Dat bederft het begin van die dag, Ik heb er de pest in, het voelt niet goed. Ik heb gefaald, hoe kan ik dat weer goedmaken?

Lukt het wel, zoals vanochtend, dan kan ik in volle tevredenheid aan de dag beginnen. Alles loopt op rolletjes.