Maandagochtend vroeg was ik op Schiphol. In de aankomsthal stond een groep vrouwen druk met elkaar te praten. Ze droegen hoofddoeken en spraken in een mij onbekende taal. De hoofddoeken waren eigenlijk meer lange shawls, waar ze telkens mee in de weer waren; de doeken gleden af en werden dan weer strak getrokken. Je zag grote delen van hun haar, maar daar leken ze niet mee te zitten.
Ik ken die dracht van Benazir Bhutto, de charismatische vrouwelijke premier van Pakistan. Juist in die jaren dat zij aan de macht was, kwamen er bij mij steeds meer jonge vrouwen in de les met een strak om het hoofd geknoopte hoofddoek. Vaak ook hals en schouders bedekt en een deel van het voorhoofd. De tweede generatie immigranten deed zijn intrede in het hbo.

Ik ben niet bevooroordeeld en heb er geen bezwaar tegen als iemand door middel van zijn kleding wil laten zien wie zij/hij is.

Wat niet wil zeggen dat ik geen voorkeur heb. Als je dan toch een hoofddoek draagt, waarom dan niet de losse Pakistaanse? Of een bandana-achtige, kunstig geknoopt zoals Fatima Elatik, ook een oud-leerling van mij en actief in de Amsterdamse politiek. En liever iets met kleur, dat staat zoveel vrolijker dan dat saaie zwart dat me zo doet denken aan de ingepakte nonnen van vroeger.

De Turkse en Marokkaanse hoofddoekdraagsters hier in Nederland zien er vaak zo gekneveld uit in die strak om het gezicht getrokken doeken, vooral als ze ook nog angstvalig ieder plekje van hals en nek bedekken. Ik zou wel eens willen weten hoe zij denken over hun Iraanse, Afghaanse en Pakistaanse zusters, die zo veel gemakkelijker met die hoofddoek om lijken te gaan.

Zover ik weet zijn de voorschriften uit de heilige boeken op veel verschillende manieren te interpreteren. Of je een hoofddoek draagt en hoe je die draagt, heeft vooral veel met cultuur te maken. Het verbaast me dus dat we in Nederland niet veel meer variatie zien.

Ik mis de vrouwen die hun hoofddoek op een nonchalante wijze dragen. Maar ja, ik ben slechts een man.