Ruines van Petra in Jordanië
Boos is de familie van de omgekomen vriendin. Boos op journaliste Daphne Timmers die een boek heeft geschreven over de tocht die ze samen maakte met haar beste vriendin en collega – die ook Daphne heette – naar Jordanië. Over de tocht ’s morgens vroeg naar the High Place of Sacrifice, een rots vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de indrukwekkende ruïnes van Petra.
De tocht naar beneden was gevaarlijk. Timmers durfde niet zomaar de rots af te gaan en ging terug via een in de rotsen uitgehouwen trap. De andere Daphne, op slippers, durfde wel, ging alleen naar beneden, maar kwam ten val en bleef liggen op een plateau. Met heel veel moeite kon ze daar weggehaald worden. In een oud busje werd ze vervoerd naar een ziekenhuis waar werd vastgesteld dat ze was overleden.
Over dit ongeval, maar vooral over hun vriendschap en haar rouwproces schreef Daphne Timmers haar boek Fatale Val. Tot groot ongenoegen van de familie van de omgekomen Daphne. De eerste uitgever was daar zo van onder de indruk dat deze weigerde het boek uit te geven, een andere uitgever durfde het wel aan.
De familie is boos omdat oud verdriet weer wordt opgerakeld. Boos ook omdat het boek onwaarheden zou bevatten, maar boos vooral omdat er in het boek dingen staan die de omgekomen Daphne in alle vertrouwdheid aan Timmers heeft verteld, die horen niet in de openbaarheid.
Een lastig dilemma. Timmers heeft natuurlijk het recht om haar verhaal te doen. En natuurlijk is haar verhaal een subjectief verslag van hun vriendschap en hun belevenissen. De schrijfster geeft in het boek haar beeld van de omgekomen Daphne. Een beeld waarin de familie van Daphne zich niet herkent.
Het was misschien verstandiger geweest om er een roman van te maken, zoals Conny Palmen deed toen ze in haar roman Lucifer schreef, ook over een fatale val, die van Marina Schapers, de vrouw van componist Peter Schat. Maar ook dat boek leidde toen tot wrevel.
Natuurlijk mag Daphne Timmers haar boek schrijven en publiceren, ook al leidt dat tot boze en verdrietige reacties. Een schrijver monddood maken is veel ernstiger.
Zie: De Volkskrant 08.03.2012 V12/13
Daphne Timmers, Fatale Val. Uitgever Bertram + De Leeuw. 18,95
ISBN 9789461560858.
Kalfjes 
Ik las het ook vanochtend in de Volkskrant.
Het boek heb ik niet gelezen en heb geen idee wat er voor ‘privacy gegevens’ er in staan die er niet in horen.
De woorden: ‘in vertrouwen verteld’ zegt eigenlijk genoeg.
Wat mij betreft mag dat niet geschonden worden tenzij het een groter belang dient en anderen in gevaar verkeren door ‘íets’ te verzwijgen.
Bijvoorbeeld wanneer er een misdaad in het spel is.
De vraag is dan ook of de dingen die in vertrouwen zijn verteld werkelijk iets toevoegen aan het boek. En wat maakt dat ze het vertrouwen van haar vriendin ondergeschikt maakt aan…..? Ja aan wat?
Kennelijk is een en ander niet goed gecommuniceerd anders zou het tussen familie en schrijfster niet zo’n pijnlijk proces zijn.
LikeLike
Ik vind het ook moeilijk. Ik ken de inhoud van het boek niet, maar welke in vertrouwen vertelde zaken zijn zo belangrijk, dat ze koste wat het kost aan de persoon gerelateerd, openbaar gemaakt moeten worden.
LikeLike
De verhouding tussen de schrijfster Daphne en de ouders van haar omgekomen vriendin waren al verstoord, zo staat in het artikel. De ouders vonden dat Daphne schuld had aan de dood van hun dochter. Dat is een zware last om te dragen, dan komt het nooit meer goed.
LikeLike
Beste meneer Kalb,
Ook ik heb het artikel gelezen in de Volkskrant (en nog eens doorgelezen), maar ik lees toch nergens dat de ouders vonden dat ‘Daphne schuld aan de dood van hun dochter had..’!? Een beschuldigende opmerking van uw kant, die ik ook bij het teruglezen van het artikel niet heb kunnen ontdekken. Dat de ouders moeite (groot verdriet is een beter woord) hebben dat Daphne de dood van hun dochter ‘etaleert’ d.m.v. een boek, zonder hen daarover vooraf in te lichten, of in te kennen en zonder hun gevoelens te respecteren, dat lees ik in het artikel.
Je kind verliezen is het ergste wat je als ouders kan overkomen (helaas weet ik dit uit ervaring). Ga daar alstublieft respectvol mee om meneer Kalb!
Ik wens de ouders van de omgekomen Daphne veel sterkte.
LikeLike
Voor alle betrokkenen is het een pijnlijke zaak. In het artikel in de Volkskrant van gisteren maakt Inèle Donat, het zusje van de omgekomen Daphne, de schrijfster wel degelijk verwijten. Er staat: “Bovendien staan er onwaarheden in het boek en maakt Daphne Timmers haar rol mooier dan die was.” De communicatie tussen de familie en de schrijfster was goed mis, dan liggen dergelijke verwijten voor de hand.
Waar mij het om gaat is de vraag of je over zo’n delicate zaak mag publiceren; die vraag roept veel discussie op, dat is alleen maar goed.
LikeLike
De overleden Daphne had geen goed contact met haar ouders wat niet wil zeggen dat deze geen verdriet hebben. De Daphnes wareb hartsvriendinnen, dat wordt door collega’s van het NOS journaal bevestigd, deze collega’s staan geheel achter het boek.
LikeLike
Alle schijvers zouden monddood moeten zijn..
uit fatsoen.
LikeLike
“In een oud busje werd ze vervoerd naar een ziekenhuis waar werd vastgesteld dat ze was overleden”. Zoals het er nu staat lijkt het of Daphne al was overleden bij aankomst in het ziekenhuis. Dat is niet het geval. Zij leefde nog. Misschien is het goed om zélf het boek te lezen voordat u hierover gaat schrijven. Of, zo u het boek al heeft gelezen, om dan uw woorden zorgvuldiger te kiezen.
LikeLike
Dag Marlies,
Is het relevant of ze al was overleden of dat haar overlijden iets later plaats vond? Naar mijn mening helemaal niet. Ik stel de vraag aan de orde of je over zo’n voorval mag schrijven.
LikeLike