Onlangs hoorde ik het verhaal van mevrouw Van D. Ik aarzel om het op te schrijven; om haar privacy te beschermen pas ik het enigszins aan en houd ik het anoniem.
Ze was plotseling weduwe geworden, haar man, net zestig, stierf ruim twee jaar geleden geheel onverwacht aan een hartaanval. Het duurde lang voordat ze het verlies had verwerkt. Echt er overheen was ze nog steeds niet. Gelukkig had ze haar werk dat ze al jaren deed, vier dagen in de week werkte ze als receptioniste in een ziekenhuis.

Het was haar dochter die vond dat ze weer eens iemand moest ontmoeten en haar wees op een betrouwbare datingsite. Zelf had ze nog nauwelijks de moed om daaraan te beginnen, bovendien was ze niet handig met de computer. Maar haar dochter hielp haar met het aanmaken van een profiel en voor ze het wist had ze al de eerste afspraak. Veel te vroeg wat haar betrof, maar eerlijk is eerlijk, het was een leuke man. Na een eerste ontmoeting in een museum ging ze de week daarop met hem lunchen in een restaurant. Hij leek in niets op haar eerste man, was tien jaar ouder en een totaal andere type.

’s Avonds bracht ze verslag uit aan haar dochter. Ja, ze had een nieuwe afspraak gemaakt, komende zaterdag zou hij bij haar koffie drinken, daarna gingen ze naar de Hoge Veluwe. Die zaterdag stond hij al om half elf op de stoep, had bloemen meegenomen. Ze voelde zich opgelaten. Een beetje blij zelfs. Ze was druk in de keuken, hij ging naar de gang om zijn jas op te hangen en naar het toilet. Ze stond met de koffie in haar hand in de zitkamer, het bleef stil. Ze zette de koffie neer en luisterde in de gang. Ze hoorde niets. Ze riep hem een paar keer bij zijn voornaam. Ze klopte op de deur van het toilet. Geen reactie De deur was op slot. Nee hè, dacht ze, er zal toch niets gebeurd zijn? Nog even wachtte ze, en plotseling ging het door haar hoofd: hij zou toch niet …? Ze zakte neer op het kleine bankje in de gang. Haar hoofd bonsde. Ze wist het zeker, de deur zou zometeen open gaan, hij zou gewoon naar buiten komen, niets aan de hand. Maar hij kwam niet naar buiten.

Geheel overstuur belde ze aan bij haar buurman die met behulp van een schroevendraaier de wc-deur openmaakt. Daar stond hij, half onderuit gezakt, zijn broek nog los, roerloos. De ambulancebroeders die al snel ter plaatse waren, konden alleen nog maar de dood vaststellen. Niet nog eens, niet opnieuw, ging het alsmaar door haar hoofd. Maar zo was het wel. Al hoefde ze nu geen begrafenis te regelen. Ze wist zijn precieze adres niet eens.
_____________________________________________________________
Voor een verhaal in een boek te onwaarschijnlijk. En toch is het zo vrijwel zo gebeurd.