Ook serieuze media als de Volkskrant nemen de term over: mensen van kleur. Met een donkere kleur wordt ermee bedoeld. Dit vreemde anglicisme hoorde ik al vaker, meestal gecombineerd met een klagerig, verontwaardigd verhaal.
Natuurlijk steun ik het feminisme, dat heb ik altijd gedaan. Ik ben solidair met alle vrouwen die opkomen voor hun rechten, die strijden tegen uitbuiting, onrecht en ongelijkheid. Er valt nog veel te winnen. Ik ga me niet mengen in de discussies over ‘intersectioneel feminisme’ waarover ik las in het boeide verslag van de ontmoeting van Elma Drayer en Hadjar Benmiloud in de Volkskrant van afgelopen zaterdag; feminisme koppelen aan de ongelijkheid die voortkomt uit het verschil in huidskleur en sociale positie. 

Lastige en vaak eindeloze discussies waar je flink ruzie over kunt maken. Ik waag me er niet meer aan. Volgens mij hebben we allemaal een huidskleur, zijn we allemaal people of color. Ik ga me toch niet schuldig voelen vanwege de slavenhandel in vroegere eeuwen, kom nou.

Maar die term doet pijn aan mijn oren. Mensen zijn van vlees en bloed, van huid en haar. Mensen zijn van goede wil, of niet. Maar ze zijn niet gemaakt van kleur. Kleur is maar één aspect van de mens, waar we nogal op gefocust zijn. Veel belangrijker vind ik het contact met mensen. Als je iemand echt leert kennen, zie je de kleur van de huid niet meer, dan is de lach, de glans in de ogen, de stem veel belangrijker. Echt zwarte mensen en echt witte mensen bestaan niet, evenmin als rode en gele. Het zijn allemaal schakeringen daar tussenin, heel veel tinten bruin, beige, oker. ‘Huidskleur’ noemde we vroeger het kleurpotlood waarmee we mensen tekenden, een soort roze. Het leek nergens op.