Je komt op de cover van het Bijenkorf Magazine, hadden ze tegen me gezegd. Dat zou een feest worden, want het was voor het decembernummer.
Al heel vroeg moest ik op de set zijn. De visagist is eerst een uur bezig geweest met de make up. Een aardige vrouw, helaas kon ik haar niet verstaan want ze sprak alleen Italiaans.

Toen is de art director samen met de man de van Bijenkorf wel twee uur bezig geweest om de versiering aan te brengen. Veren, kralen, spiegeltjes, alles werd in mijn haar gehangen. Steeds moest het weer anders. In de spiegel kon ik het zien. ik vond best wel mooi, maar het was lastig. Ik mocht mijn hoofd niet meer bewegen, want dan viel er wat uit en moest alles weer opnieuw. Ik was bang dat ik moest niezen, dat zou een ramp zijn, maar gelukkig kwam de nies niet.

De fotograaf was al bezig met het licht en de cameraopstelling. Hij was zenuwachtig, want er hing veel af van deze foto’s, zei hij. Ik dacht dat hij het over mij had, maar hij bedoelde zichzelf. Als zijn foto op de cover kwam, kreeg hij meer opdrachten. Voorzichtig schreed ik naar mijn plaats op de set, er stond een kruk waar ik op mocht zitten. Die wiebelde een beetje. Het kostte enorm veel moeite om mijn hoofd niet te bewegen, maar het lukte. De fotograaf riep dat ik onnozel moest kijken. Maar hoe doe je dat als je niet onnozel bent?

Het moest steeds weer opnieuw. Hij begon op het laatst te schreeuwen, maar onnozeler kon ik echt niet kijken. Zijn assistente kwam naar toe en begon opnieuw me mijn  haar, er was iets uit gevallen. Het was opeens niet leuk meer. Ik had dorst maar durfde niet om thee te vragen. We zijn vijf uur bezig geweest. Toen mocht eindelijk de versiering uit mijn haar en kon ik even naar de wc.

De agent van het modellenbureau kwam even langs en overhandigde mij een envelopje. Ik word goed betaald, maar krijg altijd minder dan ze beloofd hebben. Op de computer zijn  ze toen nog een dag bezig geweest om mijn gezicht te bewerken. Ik herken mezelf niet meer. Maar ik sta wel op de cover!