Amsterdam Herengracht / Herenstraat
De groep van wel vijftien mannen en vrouwen in windjacks stond op de brug over de gracht. De gids sprak in een klein microfoontje en de meeste mensen om hem heen hadden een oortje in om hem te kunnen verstaan. Hij wees naar de huizen langs de gracht, de woonboten. Hij maakte grapjes, de mensen die vlak bij hem stonden moesten lachen.
Aan de kant van de Herenstraat stond een leuk stel, jonger dan de rest van de groep, een jongen met een baard en een meisje met opgestoken haar. Het was niet helemaal duidelijk of ze er ook bij hoorden. Ze hadden ook zo’n oortje in maar ze keken de andere kant uit, ze luisterden niet, spraken zachtjes met elkaar, maakten het oortje los en liepen langzaam hand in hand steeds een beetje verder weg, ze slenterden langzaam de exclusieve winkelstraat in.
Ik herkende dat. Niet bij de groep willen horen. Niet gedwongen worden te luisteren naar het verhaal van de gids dat je natuurlijk ook zelf kunt lezen in je reisgids of op je app, je niet te hoeven aanpassen aan het tergend langzame tempo, niet te hoeven luisteren naar de vrouw die altijd vragen stelt, vragen waarop je het antwoord allang weet.
Bij voorkeur ga ik dus niet mee met een groepsreis. Soms is het niet te vermijden en schik ik me, maar steeds weer merk ik dat ik dan aan de rand van de groep terecht kom, ik sta apart, klaar om mijn eigen route te volgen zodra het kan.
Zie ook: De non-conformist http://wp.me/p1MauM-5
Kalfjes 
Heel herkenbaar! Ik ben in 2010 op een groepsreis naar Amerika geweest. Heb er n’g nachtmerries van 😉
LikeLike
Het valt of staat allemaal met de gids en de grootte van de groep. 25 man is niks gedaan. Ik vind een groep van 6 wel te doen. Maar dan moet er weer geen neuzelaar bij zitten. Ik kan me een Turkse gids met een verschrikkelijke stem herinneren, die ons groepje opjoeg als beesten. Snel snel moest alles…. terwijl er twee oude mensen bij waren, die zowat het loodje legden. Een hartaanval zat eraan te komen, zeg maar. Het bezoek aan de Aghia Sophia in Istanbul staat mij alleen nog maar bij, omdat ik hem daar ter plekke in het Engels enorm de mantel heb uitgeveegd na hem eerst twee keer beleefd te hebben gewaarschuwd. Hij vond het niet nodig om daar naar te luisteren en ja dan…….. Ik word nog woest bij de herinnering eraan. Wat een &%$ zak was dat. Maar mijn nogal grove actie – gesteund door de groepsleden – hielp wel. Hij was natuurlijk erg kwaad op mij, maar dat haalde het niet bij mijn kwaadheid. Het tempo werd in ieder geval wel verlaagd, maar hij moest het zonder fooien stellen.
LikeLike
Met open mond heb ik bij de Aghia Sophia staan kijken nar de groepen die langs trokken. Wij deden het met z’n tweeën in ons eigen tempo, ging prima! Zie vooral: ‘Heerlijk, een groepsreis http://wp.me/p1MauM-1wK
LikeLike