Toen ik in 1972 ging studeren wilde ik eigenlijk liever naar de VU in Buitenveldert, daar was het rustiger, hier in de stad bij de Universiteit van Amsterdam waren regelmatig bezettingen en ‘akties’. Ik was bang dat dat mijn studie zou vertragen, omdat het mijn tweede studie was, had ik daar helemaal geen zin in.
De plaatsingscommissie beschikte echter anders, ik moest toch naar het Instituut voor Neerlandistiek op Herengracht 330, vlak om de hoek. Wel zo makkelijk.

Studeren vond ik leuk, het studentenleven, voor zover ik er aan meedeed, was reuze boeiend, ik vergaderde mee, bezette twee keer het gebouw om meer inspraak te eisen en droeg lang haar.

Het gebouw aan de Herengracht is nu een appartementencomplex. Destijds bestond het uit drie naast elkaar gelegen panden: veel kruip-en-sluipwegen, trappen en gangen, een kantine aan de tuin. In het pand links zat o.a. Hugo Brandt Corstius die zich bezig hield met iets onduidelijks dat ‘computer-taalkunde’ heette en het Fonetisch Instituut. Er hoorde ook nog een pand aan de Keizersgracht bij dat er vlak achter lag, zodat je via de tuin kon doorlopen. In de deftige tuinkamer van het pand aan de Keizersgracht werden de belangrijke vergaderingen gehouden, ook diploma-uitreikingen vonden daar plaats. In een van de kelders huisde de ASVA.

Toen ik in 1978 afstudeerde, was het pand aan de Keizersgracht al afgestoten, ik kreeg mijn diploma in het troosteloze Maupoleum aan de Jodenbreestrat waar de Universiteit toen delen van in gebruik had.

Begin jaren zeventig nam het aantal studenten Nederlands opeens enorm toe, het instituut in het Lambert ten Katehuis kon die toeloop helemaal niet verwerken. Regelmatig moesten we uitwijken naar andere gebouwen van de universiteit.
Zo kregen we de eerste colleges Argumentatieleer van het illustere duo Frans van Eemeren en Rob Grotendorst in het prachtige Bungehuis aan de Spuistraat. De piepjonge Jef Rademakers liep er rond en gaf het vak ‘media’.  Colleges Historische Taalkunde kregen we in het oude deel van de Oudemanhuispoort met uitzicht op de Kloveniersburgwal. Ik keek veel naar buiten, gelukkig hoefden wij de tentamens Gotisch niet meer te maken zoals onze voorgangers, dat was hondsmoeilijk.

Veel tijd bracht ik door in de bibliotheek van het Lambert ten Katehuis op de tweede verdieping. Die liep helemaal door van voor naar achteren in het pand, vaak kon ik een tafeltje bemachtigen met uitzicht op de gracht. Mijn kandidaatsscriptie heb ik er voor een deel geschreven. Later moet ik veel naar Leiden want de oude Bataafse kranten die ik nodig had voor mijn vergelijkend onderzoek naar de feuilletons van P.A. Daum lagen bij Gerard Termorshuizen aan het Rapenburg in Leiden.

De laatste twee jaar van mijn studie bracht ik veel tijd door in de kamertjes helemaal boven-achter in het rechter gebouw, waar Fie van Dijk en Tineke Krol huisden die daar, samen met de studenten, hun eigen emancipatoire ideeën over taal en onderwijs ontwikkelden.

Binnen de afdeling Taalbeheersing werd hun werk niet zo serieus genomen – ten onrechte naar mijn mening. Ze leverden belangrijk werk maar het viel niet mee om al hun bevindingen te vertalen in termen van de internationale geaccepteerde wetenschap. In mijn laatste jaar ontstonden er heftige conflicten. Ik had er gelukkig niet meer mee te maken omdat ik mijn doctoraalscriptie aan het schrijven was over het onderwijs dat de vakbeweging vanaf de jaren twintig had opgezet om hun leden verder te emanciperen.

Niet lang na mijn afstuderen verhuisde het Instituut voor Neerlandistiek naar het nieuwe gebouw van de Letterenfaculteit aan het Singel. De panden aan de Herengracht werden verkocht; nu wonen er net als elders aan de gracht keurige mensen die niets meer weten over de bergen fietsen die er in de jaren zeventig voor de deur stonden, de spandoeken die voor de ramen hingen als er weer eens bezet was, het grote schilderij in de gang, beschikbar gesteld door de BKR van de Gemeente Amsterdam en dat tijdens feestjes als dartbord werd gebruikt …

Zie ook: De zotter jaren zeventig – studeren aan de UvA http://wp.me/p1MauM-fc  Bungehuis, dierbare herinneringen http://wp.me/p1MauM-1Jt